Η Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία

Παραμονές του 2004 – και έχω την εντύπωση ότι καθώς περνάει ο χρόνος θα πρέπει να υπενθυμίζουμε, ότι το 2004 έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα- βλαστημούσαμε την ώρα και τη στιγμή που μπλέξαμε με τον Κηφισσό. Κίνηση, έργα, πλημμύρες…. Και άλλη διευκρίνιση: Ο Κηφισσός δεν είναι δρόμος, είναι ποταμός…. τουλάχιστον ήταν. Εμείς πάντως, είχαμε να κάνουμε με τον δρόμο που καταχρηστικά ονομάζεται Κηφισσός. Όσοι είχαν να κάνουν με τον ποταμό, θα ήταν μια μέρα με ανεξήγητα…, όχι συγγνώμη, απαράμιλλα; …. όχι … α, ναι! έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Και συνήθως θα κατέληγαν μες στον ποταμό.

Τότε λοιπόν, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων συνειδητοποιούσαμε σταδιακά, ότι ο Κηφισσός ήταν ένα όριο, περίπου όπως οι Άλπεις την εποχή του Ιουλίου Καίσαρος. Από τη μια η ρωμαλέα αυτοκρατορία, από την άλλη το σούτσουρμον. Αναλόγως του De Bello Gallico, ανατολικά, αλλά κυρίως βορειοανατολικά τού Κηφισσού διεπλάθετο το έτος 2004. Δυτικά αυτού παρέμενε το έτος 1974.

Τους είχα πρωτακούσει στα «Μπριζολάκια του Τέλη». Για την ακρίβεια για τα «Μπριζολάκια ..» πηγαίναμε, αλλά επειδή ήταν τίγκα, καθίσαμε στο διπλανό, στον «Μινώταυρο». Διαφορά ουδεμία. Κυριακή, πάντα με αυτό το υποθλίβον συναίσθημα του κυριακάτικου απογεύματος, το οποίο παιδιόθεν λόγω σχολικής τσαγκαροδευτέρας έχει ενσταλαχτεί στας υποφύσεις μας. Τότε ήτανε τριγιά-κατά το ζυγιά: κλαρίνο, ακκορντεόν και κιθάρα. Είχα παρέα καλή: τον Κουκουζέλη, την Ανγκελίνα, τον Αρίστο, την Τζωρτζίνα και τον μουσικολογιώτατο κύριο Λεωτσάκο, ο οποίος ας ήταν μπροστά στο τραπέζι μας στρωμένα τρία κιλά χοιρινά παΐδια, είχε περιστρέψει και μετά επικεντρώσει το ενδιαφέρον στην σύγχρονη ελληνική μουσική – όχι αυτήν που …., αλλά την άλλη. Μπήκαν μέσα και παίξανε ένα πωγωνίσιο. Μετά ένα γιαννιώτικο. Τους έφερα στο τραπέζι. Τα ακούμπαγα κανονικά, να πεντάευρο, να δεκάευρο, να και εικοσάρικο …. με μόνο στόχο να εκτρέψω τον κύριο Λεωτσάκο προς τον Διόνυσο. Κρασί, και τσούγκρα και τσούγκρα, κι «Άντε Δέλβινο», κι «Άρε Σαμαντάκα» …..

Σήμερα, χρόνια μετά, σκάσανε μύτη ως ντουέτο. Στην Ταβέρνα τού Σκούφια κοντά στο Μουσείο Μπενάκη. Για μένα αιτία τού πέριξ να κινούμαι, διότι σπανίως εγκαταλείπω την εν Πειραιεί σκήτην, η αναδρομική έκθεση για τα 50 χρόνια τής γκαλερί Νέες Μορφές. Έκθεσις ωραιοτάτη και να πάτε να τη δείτε. Το δεύτερο μισό τής ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα ήταν εκεί. Και ο φίλος μου ο Σεμιτέκολο με δύο ανθρωποειδείς λευκές κούκλες-γλυπτά του, χάσκουσες και οδυρόμενες μπροστά σε έναν πίνακά του. Μπήκανε μέσα παίζοντας το Σάμμερ τάιμ. Μετά άλλα σχετικά τζαζοελαφρά. Κλαρινέτο (όχι κλαρίνο, ε..) και κιθάρα. Δεν ξεχνάω φάτσες – είναι μια δουλειά καβάντζα που μπορώ να κάνω: χαφιές. Τον θυμήθηκα. Θυμήθηκα ότι καθώς ανέβαζα το ποσόν της χαρτούρας, τότε εις την εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία, τόσο αυτός ετρίλιζε και άρπιζε και με έλιωνε και μού ‘παιρνε κι άλλα φράγκα, κι «Άντε Δέλβινο», κι «Άρε Σαμαντάκα»…. Σήμερα τζαζιές. Διότι είμεθα δυτικά της οδού Πειραιώς. Άρα και δύο ευρώ πουρμπουάρ πολλά είναι……