Θα ξεκινήσω συνοψίζοντας το συμπέρασμά μου: η στάση μας απέναντι στα ναρκωτικά είναι ξεκάθαρα στάση ηθικού πανικού, οι "κραυγές αγωνίας" μας για τα ναρκωτικά είναι ο βρυχηθμός των εχθρών της ανοιχτής κοινωνίας -- δηλαδή σχεδόν ολωνών μας.
Πρώτα-πρώτα, είναι πια σχεδόν αυτονόητο ότι ο ορισμός 'ναρκωτικό' πρέπει να περιλαμβάνει και τον καπνό, και το οινόπνευμα αλλά και τον καφέ. Ναι, λένε κάποιοι, αλλά κάπου πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή: από 'δω κάτι να ξεδίνεις, από 'κει τα παράνομα. Δε δέχομαι κάτι τέτοιο: από τη στιγμή που βλάπτω μόνον τον εαυτό μου και κανέναν άλλο, ας κάνω και αμόλυβδη 100άρα, ας κάνω και αμίαντο. Αλλά μόνον εμένα (γι' αυτό και προφανέστατα είμαι υπέρ της απαγόρευσης του τσιγάρου σε δημόσιους χώρους).
Εντάξει, θα πει κάποιος, ωραία αρχή αλλά δεν πρόκειται να επιβληθεί σύντομα. Σύμφωνοι. Μέχρι τότε ποια θα είναι όμως τα κριτήρια με βάση τα οποία τραβάμε τη γραμμή;
Αν μιλάμε για αριθμό θανάτων, τότε το κάπνισμα, το οινόπνευμα, τα μπέργκερ, τα κοντοσούβλια, η χλωρίνη, οι μακαρονάδες ντελίβερι, οι μαρς και τα τουίξ, τα αυτοκίνητα, τα βρώμικα και οι τυρόπιτες θα έπρεπε να κηρυχτούν εκτός νόμου αύριο, με το χασίσι και τη μαριχουάνα να περνάνε στη νομιμότητα μαζί με τον καφέ.
Αν μιλάμε για σωματικό εθισμό, ότι δηλαδή πονάς και ξερνάς και στρίβεσαι φρικτά και υποφέρεις για βδομάδες όταν χτυπάς στερητικό, τότε και πάλι το χασίσι, τα τριπάκια και κάποια χάπια και το έκστασυ (νομίζω) πρέπει να νομιμοποιηθούνε, με τις γνωστές ουσίες (κόκα κι ηρωίνη) να παραμείνουν εκείθεν της νομιμότητας.
Φανταστείτε όμως τώρα ότι σκεφτόμαστε ως εξής, όπως σε γενικές γραμμές σκέφτονται όσοι είναι της καταστολής και της απαγόρευσης: με τα ναρκωτικά κολλάς. Όλη η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από αυτά. Ο εθισμός σου καταστρέφει τη ζωή. Χωρίς να θέλω να τραγουδήσω παλαιοαναρχικές κορώνες ότι όλη η κατανάλωση είναι έτσι, κι ότι άρα είμαστε όλοι πρεζόνια, έχω τις εξής αντιρρήσεις:
Η μεγάλη πλειοψηφία όσων κάνουν ναρκωτικά δε φαίνεται να κολλάν έτσι, με εξαίρεση την πρέζα βεβαίως: όσους ξέρω να έχουνε κάνει πρέζα, έστω και μια φορά, τελείωσαν. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται και καταστρέφονται κι από άλλες ουσίες -- ξεκάθαρα. Από την άλλη πάλι υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται στην πολυφαγία και καταστρέφονται, που εθίζονται στον τζόγο και καταστρέφονται, που τους ρουφάει μέσα η "νύχτα" είτε ως κωλόμπαρα είτε ως σκυλάδικα και πουλάνε την οικογένειά τους κτλ. Και για τα τέσσερα αυτά, έχω περιπτώσεις κοντινών μου ανθρώπων. Ξέρω επίσης για ανθρώπους που τους ρούφηξε το θέατρο ή ο έρωτας και καταστράφηκαν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές το ναρκωτικό είναι μόνο η αφορμή.
Ναρκωτικά υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν. Στο κάτω κάτω τι είναι πιο ισχυρό: ένα γάρο ή η ερωτική επιθυμία; ένα τριπάκι ή η καύλα; δυο χαπάκια ή το μεράκι; Πόση τέχνη και πόση δουλειά δημιουργική, επιστημονική ή και απλή πολύτιμη λάντζα δεν έχουνε βγει χάρη σε κάποια ουσία; πόσοι από μας δεν υπάρχουμε γιατί οι γονείς μας ήτανε φτιαγμένοι ή μεθυσμένοι; και πάει λέγοντας...
Ειλικρινά δεν ξέρω με βάση τα κοινωνικά δεδομένα και τις πραγματικότητες της Ελλάδας ποια θα ήταν η σωστότερη πολιτική. Αυτό που θέλω να δω όμως είναι το εξής: η συζήτηση για τα ναρκωτικά να γίνεται με βάση ορθολογικούς όρους, όπως έγινε κάποτε στη χώρα μας η συζήτηση για την αποποινικοποίηση της μοιχείας λ.χ., και να προχωρήσουμε σε κάποια διαχείριση του θέματος χωρίς μεταφυσικού χαρακτήρα υποστασιασμό των ναρκωτικών ως απόλυτου κακού. Άλλωστε, όπως θα σας πει κι ο Χοιροβοσκός, (απόλυτο) κακό δεν υπάρχει, είναι μη ον.
10 σχόλια:
O Aριστοτέλης στα Ηθικα λέει ξεκάθαρα ότι όποιος βλάπτει τον εαυτό του δεν κάνει κάτι το ποινικά κολάσιμο σε γενικές γραμμές,αλλιώς και όποιος γλύτωνε από απόπειρα αυτοκτονίας θα έπρεπε να τον δένουνε..
Εδώ είμαστε αρκετά υποκριτές για να νομίζει ο΄ένας τον άλλον ότι τον κοροιδεύει και να μας πιάνουν μετά κορόιδο όλους μαζί..Ο φαρισαισμός δεν δίνει λύσεις..
Τώρα που μεγαλώνει το έλλειμα θα τα νομιμοποιήσουν και μετά θα πληρώνεται και το ΦΠΑ και θα είναι όλοι μια χαρά.Απλώς βολεύει πολύ αυτή η κατάσταση τους ...εμπόρους...
O Χοιροβοσκός, θα πεί μιάς και μας διαβάζουνε πολλοί «Διαφωτιστές» και οπαδοί της Μεταρύθμισης πως, : “Δεν υπάρχει τίποτε απόλυτο και η ίδια η πρόταση αυτοαναιρείται». Φυσικά, αυτά δεν αμπελοφιλοσοφίες του Χοιροβοσκού, αλλά Αριστοτέλης, για τον αδόκιμο/η «Διαφωτιστή» αναγνώστη.
Το πατερικό «μη δέχου» δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο που αδιάκριτα δέχεται.Αφορά κυρίως την μεγάλη εκείνη πλειοψηφία που νομίζει πως ξέρει τι να δέχεται, όπερ Legalize it,. Την πλειοψηφία που θαρρεί πως είναι πλασμένη για τα ωραία και μεγάλα…και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Όπως και νάχει, η ανύπαρκτη «ύπαρξη του κακού» αποδεικνύει την έλλειψη της «αγάπης» και όχι την ανάγκη «νομιμοποιήσης» του. Το κακό αφορά –για να μεταθέσουμε σε οντολογικό επίπεδο την ερωτησή σου- την απάντηση του ανθρώπου στο ερώτημα ελευθερία ή αναγκαιότητα.
Ο άνθρωπος είναι τραγικά ελεύθερος να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, και μη μπορώντας ν’ αντέξει την ελευθερία, πέφτει στα ναρκωτικά, βλέπε, θρησκείες, ηδονές,κόμματα, εκλογές, βίλλες με πισίνες, Mall, και άλλα τέτοια ψυχότροπα.
Ας δούμε όμως το ερωτημά σου πέρα από την οντολογική πλευρά του, στην ιστορική –αφού διαβάζει ο Ρακάσα στον οποίο πρόθυμα τραβώ το ξίφος- αλλά και την πολιτική όπου αφορά εσένα μιάς και αναζητάς απάντηση στο ερώτημα της μορφής και της ταυτότητας.
Ιστορικά ναι, πάντα υπήρχαν τα ψυχότροπα. Χρησιμοποιούνταν κατά κανόνα σε ιερές τελετές. Όταν εισέπνεε η Πυθία τα φύλλα δάφνης, ή οι Αζτέκοι τρώγανε πεγιότ,το κάνανε προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο (για να γράψω και λίγο αλλά Γιανναράς) και όχι για να ξεφύγουν από τον κόσμο.
Μπορούμε να συμπεράνουμε αβίαστα πως οι Ινδιάνοι που καπνίζανε την πίπα της Ειρήνης μια φορά στο τόσο καμμιά σχέση δεν έχουν με το μαλάκα που το μάρκετινγκ τον έχει οδηγήσει ενώ νομίζει πώς είναι ελεύθερος να διαλέξει (ο.π. όπως παραπάνω) να ρίχνει 60 σφαίρες των επτά ευρώ με την επιγραφή «πίπα Ειρήνης Φουμαρέλια» ημερησίως στα πλεμόνια του. Πολύ πίπα!
Πολιτικά όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί η εξαίρεση στον κανόνα του μέτρου. Καμμία κοινωνία δεν δημιουργήθηκε πάνω στην λογική του ν’ αποκτήσουν δεσμευτική ερμηνεία οι όροι που θέτουν διάφορες μειονότητες προκειμένου να εξασφαλίσουν την υπαρξή τους μέσα στο Σύστημα, με μέσα του Συστήματος.
Χριστιάνα = Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.
Για να το πω πιο απλά, πετώντας το μπαλλάκι στον Ρακάσα, και τον Πετεφρή τον μπαγάσα, που θαυμάζει τον Codex Justinianus. Η Pax Romana που μετέτρεψε την Μεσόγειο σε λίμνη εύημερης ειρήνης και επέτρεψε στον Απόστολο Παύλο να την διασχίζει, δεν θεμελιώθηκε πάνω στην αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης των λεγεώνων (του νόμου) με του πειρατές, αλλά στο σταυρωμά των πειρατών στις άκρες των δρόμων.
Φυσικά για να ξεπεράσουμε τον νόμο και να γεμίσουμε τον χώρο του κακού το οποίο όντως δεν υπάρχει, χρειάζεται να έρθει η «αγάπη», όχι το ιδεολόγημα της «ανοιχτής κοινωνίας» του Αλέξιου Τσίπρα και της αποδοχής του Νιγηριανού drug dealer, next door, ντυμένου σαν τον Σνούπ Ντόγκ, αλλά μαξιμαλιστικές χριστιανικές μαλακίες, Σαββατιάτικα δεν νομίζω πως χρειάζονται. Πάω να φτιάξω πρόσφορο και κουλουράκια.
@heliaster: Πάντα οι απαγορεύσεις ευνοούν τους εμπόρους. Δείτε τι έγινε στην Ποτοαπαγόρευση.
@χοιροβοσκό: Ως συνήθως, δεν κατάλαβα Χριστό. Τίποτα. Ντιπ.
Μάλλον, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κατάλαβα το εξής:
"το κάνανε προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο (για να γράψω και λίγο αλλά Γιανναράς) και όχι για να ξεφύγουν από τον κόσμο",
το οποίο νομίζω όμως ότι είναι απίστευτα άκυρο σα διχοτομία: ποιος θα πει στο πρεζόνι, στον αλκοολικό ή στον φίλο μου τον Β. που πίνει 7 καφέδες ημερησίως εάν θέλει να ξεφύγει από τον κόσμο, να νοηματοδοτήσει τον κόσμο, να ανακουφιστεί από τον κόσμο ή προλάβει τον κόσμο.
Επίσης, δε μίλησα για (πλήρη ή μερική) νομιμοποίηση, μίλησα για ορθολογική εξέταση και συζήτηση του θέματος -- χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη για το θέμα.
Όλα τα άλλα τι τα ανακάτεψες, ακόμα δεν καταλαβαίνω.
Απαγορεύσεις και νόμοι υπάρχουν επειδή το εκάστοτε κράτος θεωρεί τους υπηκόους του ανόητους και ανώριμους και αυτό ισχύει δυστυχώς με την παιδεία την οποία λαμβάνουν οι υπηκόοι,άρα σωστοι οι νόμοι απ`την άλλη το εν λόγω θέμα όπως το χειρίζονται είναι παντελώς λάθος γιατί αν΄το χειρίζονταν σωστά θα υπήρχε μείωση των χρηστών.Θα με ενδιέφερε αγαπητε Χοιροβοσκέ η απάντηση και η πρόταση συγκεκριμένης μεθοδολογίας αντιμετώπισης ενός υπαρκτού προβλήματος και όχι η προβολή σαν λύσης μιας δυσθεώρητης έννοιας όπως η αγάπη,γιατί θα αντιπαρέθετα την λέξη δημοκρατία σαν λύση,αλλά επειδή αυτές οι προσσεγγίσεις έχουν διασταλτική και συσταλτική εξήγηση ενώ συγκεκριμένες πράξεις δεν παρεμηνεύωνται καλό θα ήταν σε πρακτικά θέματα να μην θέτωνται ως λύσης.Σύμφωνοι ότι η έννοια της αγάπης δίνει λύση ότνα είναι το κριτίριο νομοθέτησης και πρόνοιας ενός κράτους.Η τραγικότητα της ελευθερίας είναι η λάθος χρήση της αλλά πολύ απλά η ελευθερία δεν έχει καμμία τραγικότητα ακόμα και αν καταλήγει σε ελευθεριότητα η ασημαντότητα επί των πράξεων του ανθρώπου γιατί απλά η ελευθερία δεν έχει κανόνες χρήσης γιατί ελευθερία με κανόνες ίσον έλλειψη ελευθερίας.Η Αζτέκοι δεν έτρωγαν Πεγιότ για να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο αλλά για να αποσυναρμολογήσουν τον κόσμο και να ανακατασκευάσουν έναν κόσμο που ενηπήρχε η μαγεία και το θείο.Επίσης τάιζαν τους σκλάβους με φύλλα κόκας για να κτίζουν αγόγγιστα τις πυραμίδες.
Η παραμυθολογία των ναρκωτικών και η προσέγγιση ,η υποκριτική που γίνετε έχει μεγαλώσει το πρόβλημα.Αλλά όταν ένα πρεζάκι εγκληματεί κατά του συνανθρώπου του για να προσκομίσει μία δόση πραγματικής αξίας 0,50 λεπτών την οποία θα μπορούσε να την προμηθεύετε από κάποιο κρατικό νοσοκομείο και με κατάλληλες συνθήκες υγιεινής ώστε να ΄του παρ'εχετε το δικαίωμα της επιβίωσης,τότε τα πράγματα σκληραίνουν.Γιατί δεν σκοτώνει ούτε καν η πρέζα,σκοτώνει το βεβιασμένο,η άγνοια,και η μιζέρια.Ο Μπάροουζ βάραγε μέχρι που πέθανε σε ηλικία 70 τόσο ετών..Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα,πάντως μπρος στην καταστολή αντιπαρέρχεται η παιδεία η ενημέρωση και οι ανοικτές κοινωνίες που λένε τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς να φοβόνται...
Με πρόλαβε ο Ηλίας αλλά δεν πειράζει. Εγραφα αυτά.
@Σραόσα,
Να το γράψω με άλλο τρόπο τότε.
Η ορθολογική εξέταση του ζητήματος της νομιμοποίησης είναι ουσιαστικά ανέφικτη, αυτό πιστεύω εγώ. Γιατί ακριβώς όπως πολύ σωστά επισημαίνεις δεν μπορείς να πείσεις τον άνθρωπο να μην πίνει εφτά καφέδες την ημέρα (προφανώς υπονοείς τον Ρακάσα και τους εσπρέσσους του)… Caffe Italiano Rakasha. Και αν του το απαγορέψεις το πιο πιθανό είναι πως θ’ αποφασίσει να πάει κόντρα στην απαγόρευση. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Χρειάζεται ν’ αποφασίσει ο ίδιος τι θα κάνει την ελευθερία του. Και το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί μόνο σε άλλο επίπεδο, αν θέλουμε να το λύσουμε. Αλλοιώς ισχύουν αυτά που γράφει πιο πάνω ο Ηλίας πολύ σωστά περι φαρισαϊσμού και εμπόρων.
@Ηλίας,
Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει με «αγάπη». Σε επίπεδο θεσμών μόνο λειτουργεί και θα λειτουργήσει προνοιακά αλλά και κατασταλτικά. Οι θεσμοί όταν λειτουργούν σημαίνει πως απρόσωπα όλοι υπόκεινται στις συνέπειες των νόμων.
Η ύπαρξη των θεσμών και του ίδιου του κράτους Προνοίας μας βεβαιώνουν πως ναι, υπάρχουν ανώριμοι και άτυχοι, αλλοιώς δεν θα χρειαζόταν να υπάρχουν θεσμοί και πρόνοια μιας και θα είμασταν σε θέση να φροντίσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και δεν είναι μόνο θέμα παιδείας ή ενημέρωσης. Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει με παιδεία, ενημέρωση, και δημοκρατία. Τάχει γράψει ο δημοσιογράφος Θουκυδίδης δυό χιλιάδες χρόνια πρίν και τον επιβεβαιώνει η μέχρι τώρα γνωστή ιστορία αφού θέλουμε να κάνουμε τους επιστημονιστές.
Δεν νομίζω πως θα μπορέσω να σας εξηγήσω τι ένοιωσα σαν μου την έπεσε χθές ένα πρεζάκι κοντά στον ΟΚΑΝΑ του Πειραιά. Δεν διαπιστώνεις ότι απλά σου λείπει η αγάπη ή πως το κακό δεν υπάρχει.
Όπως επίσης δεν μπορώ να σας περιγράψω τι αισθάνθηκα σαν μου μίλησε ο διπλανός μου στην δουλειά, πρώην χρήστης, τρία χρόνια καθαρός, σε στεγνό πρόγραμμα… λεγοντάς μου «… θέλω να γραφτώ σε νυχτερινό ΙΕΚ, να συνεχίσω τη ζωή μου».
Οι Αζτέκοι,η Πυθία και ο Μπάρουουζ με τους συν αυτώ μπητινικς εξαφανίσθηκαν.
Θυμάστε στ’ αλήθεια ποιος ήταν ο Λέγκ και οι υπόλοιποι της Τριάδος;
Ολες οι παραδόσεις και οι μύθοι συμφωνούν πως μόνο η αγάπη μένει.Και η σημασία όλων των λαϊκών παραδόσεων έγκειται κυρίως στο γεγονός πως δεν έχουν λαϊκή προέλευση…Θα πρέπει να τις ονομάσουμε αρχαίες μορφές της αιώνιας φιλοσοφίας...της αιτώδους αρχής.Τούτο ήταν θέση του Αριστοτέλη, κι ο Σραόσα μου ζήτησε να γράψω για τον Αριστοτελικό Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή που του κόψαν τα χέρια και την γλώσσα για να μην γράφει και λέει πως το κακό όντως δεν υπάρχει.
Αγαπητέ Χοιροβοσκέ, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αντικείμενο μιας ιστορικής προσέγγισης δεν είναι η επίλυση ζητημάτων ηθικού χαρακτήρα ή η επένδυση σύγχρονων πρακτικών πολιτικών προβλημάτων με παρελθοντικά παραδείγματα - ειδικά αν κρίνω από τους praetores urbis του Πολύδωρα.
Πάρτε αυτό
http://www.amazon.co.uk/History-Drugs-Toby-Seddon/dp/0415480272/ref=sr_1_5?ie=UTF8&s=books&qid=1253400266&sr=1-5
και τα ξαναλέμε από Δεκέμβριο που θα έχω και σπαθί από τον Hattori Hanzo.
Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει με την ενημέρωση, την παιδεία κλπ. Ωστόσο αν καταφέρει κανείς να μειώσει -ιδανικά εξαλείψει- την απόσταση της αιτίας και του αποτελέσματος στο νου του δυνάμει χρήστη, έχει πετύχει σε σημαντικό βαθμό την απομυθοποίηση του ναρκωτικού και τότε κάτι γίνεται. Σε αυτό μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο τα οπτικά μέσα, τουτέστιν μια εκδρομή στην Ομόνοια. Αυτά σε μικρές ηλικίες.
Η ηρωίνη, σε κοινωνικό επίπεδο, έχει το εξής θέμα: αυξάνει το έγκλημα και την παρανομία (διαρρήξεις, τσαντάκηδες, τσαμπουκάδες). Επιπλέον ο χρήστης είναι άπληστος, θέλει συνεχώς μεγαλύτερη δόση για να εξασφαλίσει το άκουσμα. Αυτό δημιουργεί προβλήματα: καταρχήν αποτελεί απειλή για την υπόλοιπη κοινωνία (και πρωτίστως την οικογένειά του, που αποτελεί το πλέον πρόσφορο θύμα του) και επίσης αποκλείει την θεωρητικά βέλτιστη λύση, που θα ήταν η παροχή –από το κράτος- της δόσης του σε υπολογισμένες και προγραμματισμένες ποσότητες (τα προγράμματα μεθαδόνης έχουν αποτύχει ακριβώς επειδή τα πρεζάκια χρησιμοποιούν την ουσία συμπληρωματικά, σαν εξτραδάκι).
Είναι ουσιαστικά αυτόχειρες που όμως διαλέγουν μια αργή και επίπονη μέθοδο που ταλαιπωρεί τους ίδιους και τους γύρω.
Η ιστορία με την ηρωίνη είναι αδιέξοδη, δεν μπορεί να γίνει κάτι πέραν αυτού που γίνεται τώρα (κυνήγι από αστυνομία, φυλακίσεις, κέντρα αποτοξίνωσης και ψυχιατρεία, γκετοποίηση, περιθωριοποίηση, κλπ).
Αυτά με δεδομένο ότι έχουμε ήδη αποκλείσει την πιθανότητα διαμόρφωσης μιας κοινωνίας χωρίς εμπόρους, ως ουτοπική.
---
Για το χόρτο καλό σύστημα εφαρμόζουν οι Καλιφορνέζοι. Εκεί λοιπόν μπορείς να προμηθευτείς χόρτο από πιστοποιημένα φαρμακεία, κατόπιν ιατρικής συνταγής. Τη συνταγή την παίρνεις για πλάκα: πας σε έναν παθολόγο και επικαλείσαι ημικρανία, πόνο στη μέση και κάτι άλλο, δεν το θυμάμαι. Έξω υπάρχει πλήρης ανοχή, καπνίζουν παντού και νομίζω επιτρέπεται η κατοχή μέχρι την ποσότητα των 100 γραμμαρίων. Υπάρχει βέβαια σκιώδης νομοθεσία για την αγοραπωλησία, αλλά οκ, η γραμμή είναι ότι δεν κυνηγάνε.
Στην Ολλανδία πάλι το μοντέλο είναι απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο για τον συνετό χρήστη (εκείνον που το χρησιμοποεί ως βοτάνι, με μέτρο), ωστόσο βλέπεις και πολλά παιδιά πανιασμένα και σε πιάνει ένα άγχος, αν θα γυρίσουν ασφαλή σπίτι τους (ιδίως τα κορίτσια). Αυτό όμως είναι μάλλον θέμα ανατροφής (αγάπης, όχι ‘αρχών’) και είναι άδικο και κρίμα να διώκονται κατά τα άλλα φυσιολογικοί άνθρωποι που δε βλάπτουν κανέναν, τουναντίον παίρνουν κάτι για να χαλαρώσουν. Υπάρχει δηλαδή η καλή και η κακή χρήση (το Υποκειμενικό Στοιχείο,) πράγμα που δεν παίζει στην ηρωίνη.
Τα ψυχοτρόπα-παραισθησιογόνα (τριπάκια, έκστασι, lsd) έχουν πράγματι ενδιαφέρον σε ο,τι αφορά το νου και τις άγνωστες πλευρές του. Ωστόσο το πρόβλημα με αυτά τα ναρκωτικά είναι ότι αποτελούν το αντίδοτο στη βαρεμάρα, δε χρησιμοποιούνται σε ακαδημαϊκό mood από την πλειοψηφία. Και πάλι όμως πράγματι, αν ο χρήστης δε βλάπτει κανέναν (μιλάμε για τον περιστασιακό χρήστη, όχι τον ασύστολο ανεγκέφαλο χαπάκια που τελικά τρελαίνεται και καταλήγει στο Δαφνί αρπάζοντας την ψυχική υγεία της οικογένειάς του και τα λεφτά του φορολογούμενου) και εφόσον είναι ενήλικος, είναι αστείο να μιλάμε για ποινικές ρήτρες. Εδώ αναγνωρίζω και εγώ συσχετισμούς με το αλκοόλ. Ίσως θα μπορούσε να δίνεται η δυνατότητα αγοράς τέτοιων ουσιών από φαρμακεία κατόπιν συνταγής ψυχολόγου (διάλειμμα για να γελάσουμε όλοι μαζί παρέα), ή τέλος πάντων κάποιου που να πιστοποιεί ότι έχεις σώας τας φρένας σου, ότι είσαι ενήλικος και ότι διαθέτεις τα σχετικά αντισώματα (ψυχολογικά κυρίως) για να κάνεις τέτοιου τύπου ταξίδια και αναζητήσεις.
Θα μίλαγα και για την κοκαϊνη αλλά εκουράσθην. Ίσως αύριο.
Εδαγκωμένη
Ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες απόψεις.
Το New Yorker είχε δημοσιεύσει ένα μακροσκελέστατο άρθρο για τη χρήση αμφεταμίνων από υπαλλήλους (κυρίως στη δικηγορία και τα χρηματοοικονομικά) και φοιτητές πολύ καλών πανεπιστημίων (Χάρβαρντ, ΜΙΤ, κλπ) και τον αθέμιτο ανταγωνισμό που δημιουργεί η χρήση τους (δουλεύεις νυχθημερόν).
Άσχετο, απλά μου είχε φανεί ενδιαφέρον.
Βιβλιογραφική σημείωση:
"Augustine did not see evil as glamourously demonic but rather as absence of good, something which paradoxically is really nothing. Arendt ... envisioned even the extreme evil which produced the Holocaust as merely banal [in Eichmann in Jerusalem]."
Από εδώ.
Δημοσίευση σχολίου