23/9/09

Η Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία

Παραμονές του 2004 – και έχω την εντύπωση ότι καθώς περνάει ο χρόνος θα πρέπει να υπενθυμίζουμε, ότι το 2004 έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα- βλαστημούσαμε την ώρα και τη στιγμή που μπλέξαμε με τον Κηφισσό. Κίνηση, έργα, πλημμύρες…. Και άλλη διευκρίνιση: Ο Κηφισσός δεν είναι δρόμος, είναι ποταμός…. τουλάχιστον ήταν. Εμείς πάντως, είχαμε να κάνουμε με τον δρόμο που καταχρηστικά ονομάζεται Κηφισσός. Όσοι είχαν να κάνουν με τον ποταμό, θα ήταν μια μέρα με ανεξήγητα…, όχι συγγνώμη, απαράμιλλα; …. όχι … α, ναι! έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Και συνήθως θα κατέληγαν μες στον ποταμό.
Τότε λοιπόν, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων συνειδητοποιούσαμε σταδιακά, ότι ο Κηφισσός ήταν ένα όριο, περίπου όπως οι Άλπεις την εποχή του Ιουλίου Καίσαρος. Από τη μια η ρωμαλέα αυτοκρατορία, από την άλλη το σούτσουρμον. Αναλόγως του De Bello Gallico, ανατολικά, αλλά κυρίως βορειοανατολικά τού Κηφισσού διεπλάθετο το έτος 2004. Δυτικά αυτού παρέμενε το έτος 1974.

Τους είχα πρωτακούσει στα «Μπριζολάκια του Τέλη». Για την ακρίβεια για τα «Μπριζολάκια ..» πηγαίναμε, αλλά επειδή ήταν τίγκα, καθίσαμε στο διπλανό, στον «Μινώταυρο». Διαφορά ουδεμία. Κυριακή, πάντα με αυτό το υποθλίβον συναίσθημα του κυριακάτικου απογεύματος, το οποίο παιδιόθεν λόγω σχολικής τσαγκαροδευτέρας έχει ενσταλαχτεί στας υποφύσεις μας. Τότε ήτανε τριγιά-κατά το ζυγιά: κλαρίνο, ακκορντεόν και κιθάρα. Είχα παρέα καλή: τον Κουκουζέλη, την Ανγκελίνα, τον Αρίστο, την Τζωρτζίνα και τον μουσικολογιώτατο κύριο Λεωτσάκο, ο οποίος ας ήταν μπροστά στο τραπέζι μας στρωμένα τρία κιλά χοιρινά παΐδια, είχε περιστρέψει και μετά επικεντρώσει το ενδιαφέρον στην σύγχρονη ελληνική μουσική – όχι αυτήν που …., αλλά την άλλη. Μπήκαν μέσα και παίξανε ένα πωγωνίσιο. Μετά ένα γιαννιώτικο. Τους έφερα στο τραπέζι. Τα ακούμπαγα κανονικά, να πεντάευρο, να δεκάευρο, να και εικοσάρικο …. με μόνο στόχο να εκτρέψω τον κύριο Λεωτσάκο προς τον Διόνυσο. Κρασί, και τσούγκρα και τσούγκρα, κι «Άντε Δέλβινο», κι «Άρε Σαμαντάκα» …..

Σήμερα, χρόνια μετά, σκάσανε μύτη ως ντουέτο. Στην Ταβέρνα τού Σκούφια κοντά στο Μουσείο Μπενάκη. Για μένα αιτία τού πέριξ να κινούμαι, διότι σπανίως εγκαταλείπω την εν Πειραιεί σκήτην, η αναδρομική έκθεση για τα 50 χρόνια τής γκαλερί Νέες Μορφές. Έκθεσις ωραιοτάτη και να πάτε να τη δείτε. Το δεύτερο μισό τής ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα ήταν εκεί. Και ο φίλος μου ο Σεμιτέκολο με δύο ανθρωποειδείς λευκές κούκλες-γλυπτά του, χάσκουσες και οδυρόμενες μπροστά σε έναν πίνακά του. Μπήκανε μέσα παίζοντας το Σάμμερ τάιμ. Μετά άλλα σχετικά τζαζοελαφρά. Κλαρινέτο (όχι κλαρίνο, ε..) και κιθάρα. Δεν ξεχνάω φάτσες – είναι μια δουλειά καβάντζα που μπορώ να κάνω: χαφιές. Τον θυμήθηκα. Θυμήθηκα ότι καθώς ανέβαζα το ποσόν της χαρτούρας, τότε εις την εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία, τόσο αυτός ετρίλιζε και άρπιζε και με έλιωνε και μού ‘παιρνε κι άλλα φράγκα, κι «Άντε Δέλβινο», κι «Άρε Σαμαντάκα»…. Σήμερα τζαζιές. Διότι είμεθα δυτικά της οδού Πειραιώς. Άρα και δύο ευρώ πουρμπουάρ πολλά είναι……

11 σχόλια:

gasireu είπε...

πολύ όμορφα λοιπόν!

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Ευχαριστώ gasireu :)

kukuzelis είπε...

Γίνεται; Μα πώς γίνεται; Χθες Δέλβινο (και να σε συγκινήσουν κιόλας!), σήμερα τζαζιές; Γίνεται να τους ακούσεις και να μην πεις κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ; (μουσικά εννοώ, όχι κοινωνιολογικά)

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Σε διαβεβαιώ ήταν πολύ καλοί και στα δύο είδη. Απλώς ένιωσα αμήχανος. .... Να ... παίζοντας τζαζ ήταν σα να μου ζητούσαν μόνο 2 ευρώ.

kukuzelis είπε...

Σε καταλαβαίνω. Μαζεύουν από παντού. Αλλού φασούλι, το φασούλι. Κι αλλού φασολάδα έτοιμη.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Μάλλον αλλιώς είναι. Ποιος πάει στο φασούλι, αν υπάρχει αλλού έτοιμη η φασολάδα....; Απλώς, αλλάξαν οι καιροί...

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Είσθε ικανοτάτη αφηγήτρα ψυχή, Μπερεκέτη ,και φιλάνθρωπος. Είμαι σίγουρος πως κι ο κλαρινέτος σε θυμήθηκε, αλλά τα σύνορα δύο πόλεων επιβάλουν την κατάργηση της χαρτούρας.Τουλάχιστον τέλειωσαν οι παντσέτες οι τότε;

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Δεν είσαι χαφιές. Πριμαβισταντόρος
είσαι. Αναγιγνώσκεις το ωραίον με την πρώτη!

Ιφιμέδεια είπε...

Εγώ πάλι η πεζή και κοιλιόδουλη μπερδεύτηκα.
Τα "Μπριζολάκια του Τέλη", αυτά που ξέρω εγώ τουλάχιστον, βρίσκονται δυτικά του ποτάμιου συνόρου, μάλιστα δυτικότερα της Ταβέρνας του Σκούφια
(αυτό θα πει γαστριμαργική γεωγραφία).

Συνάγω ανυπερθέτως την ύπαρξη παραρτήματος των "Μπριζολακίων του Τέλη" στην Gallia Belgica της Αττικής.
Το επιβεβαιώνετε;

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

@πετεφρή: χωνεύουμε ακόμα....

@χοιροβοσκό: με την καλή πρίμα-βίστα λίγοι γίναν μουσικοί, χαφιέδες πολλοί...

@ιφιμέδεια: τα όρια μετακινούνται

Xilaren είπε...

εξαιρετικό