16/9/09

Contra Tsitsanis(εναντίον των Τσιτσάνων)

Γειά σου Μάρκο μου Καρούζο! γειά σου Ρούκουνα Κεπούρα!Γιάν Κιεπούρα,Πολωνοεβραίος, τενόρος, ηθοποιός ,ξενοδόχος και εμιγκρές.Επαιξε και σε δώδεκα μιούζικαλ.Πέτανε το 1966.
Δεν υπάρχει ρεμπέτικο. Δεν υπάρχει Βυζάντιο. Ωστόσο κάτι σαν αυτά ,υπήρξε. Ασε το Βυζάντιο. Αντί ρεμπέτικο, υπάρχει ένας συνθέτης. Λέγεται Μάρκος Βαμβακάρης ή Φράγκος.Και η ιστορία του συγκρίνεται μόνον με μιά δραματική εξιστόρηση ενός πολέμου. Προτιμώ τον WW2. Και τον Μάρκο στον ρόλο του Μανστάιν,του έξοχου χειριστή πυροβολικού και έμπειρου πολιορκητή. Η του Γκουντέριαν που έμοιαζε μποσταντζής. Η του φον Κλάιστ,που πέθανε σε σοβιετικό στρατόπεδο.Η του φον Λιστ, του οποίου τα τεθωρακισμένα είχαν το σχέδιο του παρθενώνα,λευκό και σχηματοποιημένο, καθώς ανέβαιναν από την Ελλάδα στο ανατολικό μέτωπο,να βοηθήσουν την στρατιά του Νότου.Και η κοψιά του ασκητικού Μποκ. Φον Μποκ.
Ο Μάρκος ήταν ζειμπέκης και δεν είχε στρατό, αλλά ένα ασκέρι. Τον Μπάτη, τον Δελιά, ακόμη και τον Χρηστάκη που τέλειωσε το ξεδοντιασμένο του χαμόγελο φορώντας ζέρσεϊ πουκάμισα με φαρδύ μανίκι κάνοντας τον καραγκιόζη στους καραβανάδες, με το ίδιο άσμα (το «έμαθα πως είσαι μάγκας» της Σκαρβέλαινας) που δόξασε τον Νταλγκά).Ο Μάρκος στο πρώτο του (ή εκ των πρώτων) χασάπικο,γράφει στιχάκι γιά έναν χασάπη. Ερωτικότατο ή ανδρικώτατο ή επαγγελματικότατο,που να ξέρω: Χασάπη μου με την ποδιά, που σαν τη δέσεις πίσω /όταν σε δω χασάπη μου τώρα θα ξεψυχήσω .Μπορεί και να του έφυγε η τραγουδίστρια.Αργότερα γράφει γιά έναν μπουρνάζο αμαξά.Εάν η λιβιδώ του, η λύσσα έναντι και υπερ των γυναικών έχει ένα «πελασγικό» υπόβαθρο, ώρα να τρελαθούνε οι Άμπα.
Αρέστηκαν ο λαός από τα χασάπικά του, αλλά ήταν ζεϊμπέκης και μαγικός μουσικός.Του φόρτωσαν το ρεμπέτικο γιά να τον φορτώσουν στην νεκρόκασα ως δήθεν πρωτοπορο της γενιάς του, μιάς γενιάς που ήταν φτιαγμένη γιά έναν μαέστρο ονόματι Βασίλη Τσιτσάνη. Να μιλάς γιά μεσοπόλεμο, Καβάφη, Καρυωτάκη, Σαραντάρη, Λαπαθιώτη,δηλαδή γιά Μάρκο, Νταλγκά, Μπάτη,Δελιά,τέτοιους, και να σου φερμάρουν τον Σωτήρη Σκίπη, τον ακαδημαϊκό.Βέβαια, έχτισε την Φραγκοσυριανή από τα παρτάλια της Φήμης του.Η Φραγκοσυριανή είναι κάτι σαν την Ιθάκη του Καβάφη, αναλογικώς .Τόσο αποδεκτή, που καταντάει τουζλαμάς ψιλοκομμένος.
Το ζεϊμπέκικο είναι ύμνος και έκφραση της προσωπικής ήττας.Ο Τσιτουρίδης, πιάνοντας τον γραμματέα Ζαγορίτη από τα πέτα, ζεϊμπεκάκι εκτελεί. Το χασάπικο είναι ,απεναντίας, η συλλογική ενοχή: χορεύουμε όλοι μαζί με βήματα, επειδής χάσαμε στις Θερμοπύλες και στην Ζάμα. Ή την έδρα στην Β Ατηνών.Με συρτό, πέφτεις από τα Ζάλογγα και ταις Αραπίτσαις. Με τζάμικο, μπαίνεις στο χάνι της Γραβιάς. Υπάρχουν νόμοι σε αυτά.
Στην Ελλάδα των χέστηδων, του τουρισμού και της ξεσάλας,οι χορευτές βάζουν κάτω το κεφάλι όχι από ενοχή, αλλά επειδή κοιτάζει ο ένας τα πόδια του άλλου,να μη μπερδευτεί στα βήματα.Ας όψεται το συρτάκι και ο Ζορμπάς.Αυτά δεν είναι ηρωικά, είναι οικογένεια γαμιόμαστε.
Τον βάζω στο Ράιχ, επειδή τότενες οι Εταιρείες ήτανε το Ράιχ. Το μουσικό Ράιχ δεν είναι τίποτα σπουδαίο: προσφέρει στους μουσικούς και στα ταλέντα ένα διαλυτικό.Τους ποτίζει με αυτό.Ειδικά,στα χρόνια εκείνα, με τον Σκαρβέλη και τον Περιστέρη, να δουλεύουν όπως στην λεγεώνα των Ξένων ο Χοντρός και ο Λιγνός ή (ακόμη πιό άσχημα) ο Κλώντ Βαν Νταμ.Συγκέντρωναν την πίεσή τους,έκαναν μαζική ανάγκη το χασαποσέρβικο.Το ζεϊμπεκάκι ήταν στην αρχή και στο τέλος.Της ζωής.
Δεν ήξερα ότι στην Ευδοκία,ο φαντάρος χόρευε στις πρόβες με Μάρκο κι εκεί επάνω ο Λοϊζος έστησε το δικό του ζεΙμπέκικο, το πασοκοδιάσημο, που χρωστάει την πιπεριά του στον Μουφλουζέλη που έπαιξε, αλλά και στο τούρκικο χαρμανταλή ζεϊμπεκ, που ο Μάρκος έπαιξε το 1937 με τον Στράτο και τον Περιστέρη, ως δραματικό ταξίμι,το αγαπημένο μου.
Τα υπόλοιπα είναι εμφύλιος, Μουσχουντής, τάγματα ασφαλείας και χαφιέδες, γλυκερές αραπίνες και φευγιό, γιά την δόξα των ηττημένων που ήταν η μαγκιά των νικητών. Οπως ο υπερ Ρομά της δεξιοτεχνίας Ζαμπέτας.Ποτέ οι λουμπενιάρηδες δεν΄εφτασαν σε τέτοια καταξίωση. Και μας πειράζει που η Βίσαινα «τραγουδάει και ποιοτικά».
Η ύστατη ξεφτίλα του Μάρκου είναι μετά τον πόλεμο ,η δεκαετία του πενήντα, όπου θεατρίζει την εικόνα του, παράγοντας τσιτσανισμούς γιά να μη πεθάνει από την πείνα. Ωσπου έρχεται ο ανταυτού, ο αντικαζαντζίδης ονόματι Μπιθικώτσης και του παίρνει επιτέλους του Μάρκου ,τραγούδια. Τα πρωτάκουσα σε πούλμαν σε εκδρομή δασκάλων ανά την Ελλάδα, το 1962. Τα ματόκλαδά σου λάμπουν.Ο Μπιθικώτσης ήταν σαν Κοζάκος που πέθανε κρατώντας με τα δόντια το Βερολίνο παλεύοντας με τον Ζούκωφ.Σωστός, μελούρα, λυρικός και κάτοχος Φίατ 600, όπως διάβασα το 1960/61 σε συνέντευξή του στο περιοδικό Το πρώτο.
Ηθελα να γεμίσω αυτό το ποστ με πολλούς στρατηγούς του WW2, αλλά και παλιότερους, σαν τον Χατζηανέστη και τον Δημοσθένη(της Σφακτηρίας). Κάτι συμβαίνει και ο μπλόγκερκομ με πτύει.Σκέτες λέξεις λοιπόν, να φαντάζεστε, όπως παλιά.
Αφιερωμένο στον Μαχμούντ, που μου εχάρισε το Markos Vamvakaris 1932-1940, Rounder records, CD 1139, 1998, από εξαίσια καθαρισμένον 78άρη.Ακούγονται μέσα κουτάλια, ζίλιες, ζελιάνες, σαλγκάρια, κάτι φοβερά ακκόρντι, μυρίζει περτικαλάδα σπιτική και στο λουρί της μανούλας τους που δουλευει στο Ράιχ, τα Σκαρβελοπερίστερα που παίζουν πολιτικώς ορθή κιθάρα, μη ξεσαλώσουν οι μικροί σατανάδες που πλαισιώνουν τον Ερμοκοπιδη μουσικό της καρδιάς.

14 σχόλια:

χ.ζ. είπε...

Εξαίσιο κείμενο, παρόλα αυτά δε μπορώ να δεχτώ αυτή την ηρωοποίηση του Μάρκου (που είναι κι ο αγαπημένος μου.): «Αντί ρεμπέτικο, υπάρχει ένας συνθέτης. Λέγεται Μάρκος Βαμβακάρης ή Φράγκος». O Μάρκος ήταν ρεμπέτης τρίτης γενιάς, φυσικά πάει πολύ πίσω το πράμα. Παξιμαδοκλέφτρα, τραγούδι ρεμπέτικο πασίγνωστο πιθανότατα πριν τον 20ό αιώνα. Μην ξεχνάμε πολλά ονόματα σαν τον Κατσαρό, Χρυσίνη, Γιοβάν Tσαούς, Μπαγιαντέρα, Κωστή, Β. Παπάζογλου και άλλους άγνωστους σε ηχογραφήσεις αμερικάνικες με πολύ διαφορετικό στυλ από (και πριν) το Βαμβακάρη. Όλοι αυτοί ήταν το ρεμπέτικο, κι ο Μάρκος μαζί τους, ανεξάρτητα ίσως από τη διαμόρφωση της λαϊκής άποψης όλα τα επόμενα χρόνια.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Φίλτατε και αγαπησιάρη χ.ζ, δεν ηρωοποιώ κανέναν. Δεν έχω θεούς,άρα δεν έχω και δαίμονες. Εχω αγάπες. Δεν είναι ήρωας ο Μάρκος.Θα γνωρίζεις ασφαλώς ότι η λαγνεία του αξέχαστου χτές, είναι μιά παθιάρικη αρρώστεια βαλκανική, που έχει σαρώσει το σύμπαν. Είναι πολύ εύκολο να στείλω τις καταβολές του Μάρκου στην εποχή της Δ σταυροφορίας ή και στον Ρωμανό τον Μελωδό. Αυτά είναι επιστημονικά και συστημικά ,εξαρτώμενα μόνον από τον βαθμό της παράνοιας του ερευνητή. Να σου δώκω ένα άλλο παράδειγμα. Αμφιβάλλεις ότι μετά από 50 ή από 100 χρόνια, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μιλούν γιά αστικό ελαφρό τραγούδι ή έντεχνο η δεν ξέρω τι; κι όμως ο Χατζιδάκις είναι ο συνθέτης που προαπαιτεί ακόμη κι έναν συνθέτη που σιχαινόταν, όπως τον Καπνίση.Δενπ ιστεύω δηλαδή ότι υπάρχει έντεχνο λαϊκό. Αυτά είναι μαλακίες σαν την ποιητική γενιά του 70. Υπάρχουν χαρακτήρες.Ο Μάρκος ήταν χαρακτήρας. Συνοδευόμενος από αδελφές ψυχές. Και μόνον που ακούς τον Μάρκο μαζί με τον Παγιουμτζή, βλέπεις πως έχουν διαφορές στην προσωδία, χειρότερες κι από αυτές του Αργύρη με τον Ισίδωρο Παπαδάμου.Ισχύει ακριβώς ό,τι και γιά το Βυζάντιο.ΥΠήρχε η Ρωμαϊς, η Ρωμανία, αλλα όχι το Βυζάντιο.Που πλαστηκε. ΤΟ ρεμπέτικο ,λέω πλάστηκε από το Ράιχ της εποχής, για να γίνει επιτρεπτή και δόκιμη η ίδρυση του λεγόμενου λαϊκού τραγουδιού, από τους κλεφτες των ινδικών ασμάτων,τους καζαντζιδαίους και τους επίλοιπους.Απόδειξη: το λαΪκό τραγούδι εξαφανίστηκε, όταν άρχισαν να επιδοτούνται από τους Μελιναίους οι πολιτιστικές εξτραβαγκάνζες, τότε που όλοι οι μουζικάντηδες, οι μαέστροι ,αποδείχτηκαν εθιμικοί συνθέτες "ορατορίων" και ανάλογης μουσικής (Χατζηνάσιος, Κατσαρός, Σπανουδάκης, σταματάω). Δεν υπάρχει προσώρας ανθρωπολογία της πόλης και μελέτες συμπεριφοράς των βαλκανίων από βαλκάνιους.Η λέξη "ρεμπέτης" έχει την χρήση που είχε η λέξη "Γασκώνος" στον Δουμά Πατέρα.
Το περιθώριο στη Ελλάδα είναι δείκτης, επειδή οι πολιτικοί το έθρεψαν επιλεκτικώς μέσα από τους Μπαϊρακτάρηδες.Σήμερα, το πράγματι περιθώριο έχει όλην την εξουσία.Κανένας παλιός νοικοκύρης, όσο χυδαίος, παιδεραστής και μοιραίος κι άν ήταν, δεν δήλωνε ότι αγαπάει τους ξεφτιλισμένους περφόρμερ. Το φρικώδες γούστο των λεφτάδων, πιθανόν να είναι μιά απάντηση. Οχι ότι είχαν περισσότερο γούστο παλιά, αλλα διάλεγαν mainstream καλλιτέχνες γιά να τους εκφράζουν.Δεν λέω άλλα. Φτιάξε με, να πώ.

Τηλέμαχος είπε...

Περιμένω πως και πως την άποψη του Σκαμπαρδώνη...

PENEMA είπε...

ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ!!

«Μαχμούντ»» είπε...

Υπέροχη η εικόνα του Χρηστάκη με τα ζέρσεϋ (τον πρόλαβα σε τούτη τη φάση, και πολύ αργότερα κατάλαβα τι παρελθόν έσουρνε): είναι ο γεννήτωρ και του Λευτέρη Πανταζή (αυτό μου το είχε προλάβει ο Τάσος Φαληρέας) αλλά, τελικά, και του Γιώργου Νταλάρα.

Εισέτι καλύτερο και το σχόλιο-απόκρισις στον χ.ζ. 'Ετσι, για να συνεννούμαστε. Διάβασα τη διατύπωση "ρεμπέτης τρίτης γενιάς", λες και επρόκειτο για τσαγκάρη ή φύρναρη, και ανατρίχιασα.

Χαίρομαι που το δώρο έπιασε τόπο. Και αν έχω μιαν ένσταση στο όλο κείμενο, είναι η εμμονή στην απόκρουση του Τσιτσάνη -- ενώ μιλάμε για τον Μάρκο. (Παλαιά ρεφλέξ, που δύσκολα ξεπερνιούνται.)

Ας υποκύψω κι εγώ. (Άλλωστε το Tsitsaning, ήγουν η αποκαθήλωση των Τσιτσανιαίων και των παραφυάδων αυτών, μόνο σε καλό μπορεί να αποβεί.) Αρχίσατε να τραγουδάτε:

Μια γαλανομάτα μια τρελή τσαχπίνα
μ’ έχει βαλαντώσει στην Αθήνα
αυτή θα με τρελάνει
ν’ ακούσεις τον Τσιτσάνη
να σου παίζει φίνο μπαγλαμάααα...

Φίνος μπαγλαμάς: Να ένας ωραίος τίτλος για μια βιογραφία του Τσιτσάνη.

χ.ζ. είπε...

Αγαπητέ Πετεφρή μου, είμεθα όντως σε κοντινά κρεβάτια στην κλινική των νοσούντων αυτής της βαλκανικής (μήπως οθωμανικής;) νόσου. Аπλά το δικό σου είναι υπερυψωμένο. :)

Συμφωνώ πως δεν υπάρχει έντεχνο λαϊκό. Συμφωνώ πως εκβιάστηκε η παραγωγή μουσικής από τις εταιρείες κλπ. Аπλά πιστεύω πως υπήρχε ρεύμα σχετικό την τότε εποχή και άνευ Мάρκου, το οποίο το είπαν, οκ, ρεμπέτικο. Που φυσικά αποτελούνταν από χαρακτήρες. Eξίσου όμως αλάνια με δαύτον.

Πάντως χαρακτηρισμός: Φίνος μπαγλαμάς για τον Τσιτσάνη μόνο κολλημένος μπορεί να είναι. Δε λέω, ήταν κυριλές ο άνθρωπος, αλλά ακόμη και μέσα σαυτό το σύστημα που ίσως και να υπηρετούσε, έφτιαξε μουσική που θα μείνει για πάαααρα πολλά χρόνια ακόμη. Τραγουδάρες, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Sraosha είπε...

Να τα τα ωραία.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Το όχημα του μάρκετινγκ εισέβαλε μέσω του Τσιτσανισμού και του τσιτσανιστάν. Ηταν ο άνθρωπος μαέστρος. Μήτε γιά τάλαντο μίληξα, μήτε γιά συγκρίσεις. Πρβλε το "με παράσυρε το ρέμμα, μάνα μου δεν είναι ψέμμα" στην υπερφυά "πλημμύρα"¨του Μάρκου και εκειό το γκρινιάρικο, τραβηγμένο και πλήρως δημοφιλεστερο του βαψομαλλιά παρά τρίχαν εθνικού συνθέτη. Ο Τσιτσάνης, χαοτικός και παραδοξολόγος, γεννημένος να γράφει κοφτές και σένιες μελωδίες, έτρεξε πίσω από τα μπατζάκια και τα μπατζανάκια της προστασίας του Ράιχ.Κανένας δεν μπόρεσε, όπως αυτός, να κομματιάσει τους αρχοντορεμπέτες πρίν την γέννησή τους:

αραμπάς περνά
με τη βλάμισσα
που χαράμισα
τη ζωή μου

καθώς και

αραμπάς περνά
η σατράπισσα
που αγάπησα
είναι μέσα

Ζηλεύω αυτούς τους στίχους ως ΛΟΓΙΟΣ που κάποιος του φόρεσε τα γυαλιά, μαζί με την θεωρητική μπούτζα του δήθεν λαϊκού λόγου.

Αλλο: πάρε την λέξη Μαρία, Μαριώ, Μαρίκα, Μαριγώ.

Μαριγώ θα σε τρελάνει
ν΄ακούσεις τον Τσιτσάνη

ενώ ο άλλος

σε είδα χτές με το μαγιό
γειά σου τσαχπίνα μου Μαριώ

Ο Μάρκος δεν υπογράφει το έργο του.Ο Τσιτσάνης το υπογράφει.Ο Μάρκος υπογράφει με password:

δεν σε θέλω πιά δεν είσ ώραία
γέρασες και πιά δεν σ άγαπώ
αγάπησα καλύτερη και νέα

κλπ.
Μαχμούντ, καλώς τονε. Εχεις δίκιο γιά τον διατσιτσανισμό προκειμένου να προσεγγίσουμε το αβαθές κενό προς τον Μάρκο,αλλά σάματι και ο Αχμέτης, πρόγονός σου,παρομοίως δεν προσέγγισε ταις λέξεις που επιθυμούσε;

χ.ζ, οι τραγουδάρες υπάρχουν,και τα μεγάλα ταλέντα επίσης. Τα περισσότερα, εύχομαι να παραμείνουν μακριά μου άχρι θανάτου. Δεν πρόκειται να με πιάσει συγκίνηση γιά μιά μεγάλη ομάδα μεγάλων ταλέντων και φίνων καλλιτεχνών, όπως ο Ακης Πάνου, ο Ζαμπέτας, ο Καζαντζίδης,αλλα και ο Σικελιανός, ο Καζαντζάκης,και καμιά τρακοσαριά άλλοι, μπορεί και άριστοι.Στο κάτω της γραφής, συνεχίζω παράδοσιν ομηρομάστιγος τουλάχιστον εικοστής γενιάς....

χ.ζ. είπε...

Εντάξ μωρέ…τόσο πολύ πειράζει που ήτανε λόγιος; Εσείς κάπου αλλου γράψατε για την άγνωστη όσο και πολύτιμη προσφορά των λογίων στη λαϊκη κουλτουρα. Ντάξει, ο άλλος ήτανε original αμόρφωτος και χρυσοχέρας.
Πάντως ο Τσιτσάνης δεν έγραψε μόνο το ρέμα και τη συννεφιασμένη κυριακή…

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Χ.ζ, μπορεί να είμαι βλαμμένο, αλλα δεν είμαι τόσο βλαμμένο.Λόγιος είμαι εγώ, όχι ο Τσιτσάνης. Η συμβολή των λογίων στην διαμόρφωση του μη καταστατικού και μη συστημικού λόγου είναι δεδομένη.Αλλά από άλλη σωλήνωση.
Δές το διαφορετικά, επειδή θα σκάσω που θεωρείς πως κάνω συγκρίσεις ανάμεσα σε αποθαμένους δημοφιλείς.Σκέψου ότι πρίν σαρανταπαρακάτι χρόνια, οι τρότσκες βγαίναμε παγανιά στους σέχτες, κουβαλώντας τον δικό μας βέρο εργάτη. Το ίδιο έκαναν και οι κινέζοι και οι ρεβίζοι και οι αρχειομαρξιστές .Μόνον το ΚΚΕ είχε εργάτες εν αφθονία.Στην δική μου γκρούπα, είχαμε θεωρητικώς τον Μάρκο. Αλλοι κουλτουριαραίοι, που παλεύαμε μαζί τους γιά γκόμινες και εντυπώσεις,είχασι τον Τσιτσάνη. Και τον Τσαρούχη, ιδίως εκεί όπου πάει να χορέψει ετοιμοθάνατος.Μετά, όλοι άρχισαν να ρίχνουνε τα ζειμπέκικα σκώνοντας τα μπούτια πολυ ψηλά, θαρρείς και καβάλαγαν συρματόπλεγμα (Τσοχατζόπουλος, ΓΑΠ)Από την Μελίνα στην Αλίκη(που πέθαναν κοντά κοντά) δεν περνάει δρόμος, αλλα ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Στο τέλος όλοι άκουγαν με ηδονή έναν έρμο κρητικάτση που έλεγε με έναν σύλλογο κάλαντα στους πάντες συνοδεςύοντάς τα με άψητες μαντινάδες. Ε, σε αυτήν την κάθοδο στον Αδη δεν ήπαιξε ο Μάρκος. Αυτό λέγω.Η κάτάντια των μικρών θεών είναι οι πιστοι τους.Γιά τον Τσιτσάνη μένω στο "θα κάνω ντού" με τον Στράτο να εκφέρει το "κι άν σε τρακάρω πουθελά". Πουθελά, καταλαβίγκος; όπως το νήπιο που δεν λέει ακόμη το ρώ και φωνάζει τον καραγκιοζή πατέλα. Γι αυτό ενίοτε τον γουστάρω, συνεχίζοντας να θεωρώ τους οπαδούς του,ελαφρώς ΑΜΕΑ, όπως και τους λάτρεις της Ρίτας Σακελλαρίου και του Σώτου Παναγόπουλου.Ερρωσο ,έρρωσο, ξέρω ότι συμφωνούμε κι άς σε πληγώνω.

Γουφ είπε...

γειά σου ΠΘ 68 με τα ωραία σου !

χ.ζ. είπε...

Χαχαχα! Γαμήθηκα στο γέλιο. Αυτό το τελευταίο ξεσάλωμα χτύπησε κέντρο.

Συμφωνούμε, βεβαίως, σαν έρμα AMEA...

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Και να φανταστεις πώς άφησα απέξω το "Πελιστέρι και μοσχάτο" που υμνεί ο Μάρκος στην Πλημμύρα. Πελιστέρι λέμε....
Οντως είμαστε Αμέοι. Αλλοι ήσανε ΕΑΜ και άλλοι Μεμέ...

0comments είπε...

Εμένα με άρεσε ο ψιλοκομμένος .... τουζλαμάς