συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, του προηγουμένου.
*
Στην εποχή της (όταν ήταν ωραία, στην ώρα της δηλαδή), κάθε χώρα φιλοδοξούσε να έχει μία:
τα λόγια, αν και δεν καταλαβαίνω γρυ.
*
Αλλά ήταν πολύ δύσκολο:
μέσω terr-bo
*
Τα χρόνια πέρασαν. Κι εγώ την πάω ακόμα.
Από την ταινία Μαρία Αντουανέτα.
*
8 σχόλια:
Προσκυνώ. Όχι τον γράφοντα, την ηλικιωμένη μυλαίδη.
Είμαι αθεράπευτος γκρούπι της MF. Της ζήτησα να με υιοθετήσει αλλά τίποτα.
Σαν τραγουδίστρια, την πρόσεξα (πρωθύστερα) από ένα τραγούδι της στο La fille sur le pont, to Who will take my dreams away. Έκτοτε τα υπόλοιπα είναι έρως κι αφοσίωση.
Kuk, με τσακισες....την θυμομουν οπως ηταν στο πρωτο βιντεο, αντε και λιγο πιο μετα.
Χαιρομαι ομως που ο Sraosha εξακολουθει να της ειναι πιστος ;-)
Ουπς, κι εσυ kuk, πιστος.
@ Lucretia, πιστός βέβαια. Αυτή μου κάνει νερά τελευταία. :)
La pioggia che cade è ancora pura
Così come il rosso della sera,
Quel rosso dove si specchia
Il vero pianto
Di chi spera.
Le campane stan suonando,
I bambini stan correndo,
Sta vivendo il mondo un nuovo giorno.
E la gente sta cantando,
Non c'è più chi sta soffrendo,
Sì, dobbiano credere perchè ...
H βροχή που πέφτει είναι ακόμη αμόλυντη
σαν το κόκκινο του δειλινού,
Αυτό το κόκκινο όπου καθρεφτίζει
το δάκρυ, το αληθινό,
του ανθρώπου που ελπίζει
Οι καμπάνες χτυπούν
τα παιδιά τρέχουν,
ζει ο ο κόσμος μια καινούργια μέρα,
και οι άνθρωποι τραγουδούν
δεν υποφέρουν πιά
Ναί, πρέπει να πιστέψουμε, γιατί…
Δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί της, επειδή ήταν θύμα του Αρχηγού, δηλαδή του Μιχαλάκη Τζάγκερ. Αλλά όταν την άκουσα στο as tears go by "μετά είκοσιν έτη" με την φωνή της βαρειά και αδικαίωτη, έγινε η μυλαίδη που πάντα ήθελα να μου εξηγεί τον δρόμο προς τον M1 μέσω Χάμπστηντ. Οχι τον δρόμο στα Κύθηρα. Εκεί, μπάστακας η Ούμμα...
Καλέ μου ανώνυμε μεταφραστή, ευχαριστώ πολύ!
Δημοσίευση σχολίου