Πετεφρής:Η προστακτική

κλείσε τα μάτια(ΟΝΙΡΑΜΑ)
και δυό κρινάκια του Απριλιού /να βάλεις στ΄ανθογυάλι(ΜΥΡΤΙΑ)

Υπάρχουν δυό ποιήσεις: του Τυρταίου και του Πινδάρου. Από την πρώτη έχομε κληρονομημένη την προστακτική, την υπόδειξη,το καθήκον. Επτά τουλάχιστον στα δέκα τραγούδια των τελευταίων τεσσάρων ινδικτιόνων, διαθέτουν προστακτικό έρεισμα. Κάνε αυτό, κάνε το άλλο. Μη με πιάνεις εκεί, πιάσε με αλλού. Από τον Πίνδαρο έχουμε απλώς τους διαφημιστές. Από το να παινεύουμε τον Πυθιονίκη ή τον γίγαντα που έξεστι Κλαζομενίοις παραληρείν,γλυστρήσαμε στα παινέματα των μοσιονίστας.
Παραδόξως, ο Πίνδαρος άφησε πολυ έργο ενώ γιά τον Τυρταίο, αμφιβάλλουν ακόμη και γιά την καταγωγή του.Βαρέως προσβάλονται οι Λακεδαιμόνιοι που ένας κουτσάβλας των αττικών περιχώρων, Αφιδναίος, τους γλύτωσε.Δεν θα έπρεπε. Στις Αφίδνες έκρυψε ο Θησέας την Ελένη,προ των Τρωικών. Και ο άνθρωπος μπορούσε να πατάξει Μεσσηνίους επειδή, υπό την ευρεία έννοια, ένας μεσσήνιος ήταν κι αυτός ως προς του Γκαγκαραίους. Από τα αποσπάσματα του Τυρταίου, θυμάμαι μόνον μέρος της μετάφρασης: τι τιμή στο παληκάρι όταν πρώτο στη φωτιά/σκοτωθεί γιά την πατρίδα με τη σπάθα στην δεξιά. ο μεταφραστής είχε μάλλον υπόψη του την μάχη του Πέτα ή τον παλληκαρά τον Μπουρμπακί στα χρόνια της κομμούνας. Καθώς αποκλείονται από την σύγχρονη ηρωική ποίηση οι ζερβοκουτάλες, κατέληξα άκεφα στον Πίνδαρο ως καταστατική , συστημική επιλογή.Αντί λοιπόν να τρέχω με το κοπτερόν και λιγυρόν σπαθί μου, με το κράνος βαρύ στο σκοτάδι, στης Πίνδου μας τις κορφές που θαρρείς τ΄αστέρια φιλούνε, ολοκληρώνω εγκώμια, λιβέλους, επαίνους και σχοινοτενή μακαρόνια που διαδίδουν άσφαιρες ιδέες. Το μόνο που προσέχω σε αυτήν την ηλικία , είναι μή το παραξηλώνω με τις προστακτικές, αφού δεν σιχαίνομαι κάτι άλλο με τέτοιο πάθος...