Πετεφρής:Γράμμα στον Μπερεκέτη

Ποιός παστουρματζής του ελληνιστικού κόσμου πίστεψε βαθέως ότι ο Πλάτωνας διέθετε αρχικά το όνομα "Αριστοκλής"; Δεν χωνεύω τον Πλάτωνα. Αμαρτία ομολογημένη, παραμένει αμαρτία. Δεν υπάρχει δάσκαλός του από πίσω. Γεννήθηκε με μαθητές. Έπλασε έναν Σωκράτη, που είναι πολύ πιό πραγματικός υπό την πένα του Ξενοφώντα και του Αριστοφάνη. Ηταν λογοτέχνης, ο πρώτος του είδους στον κόσμο. Δηλαδή ημίθεος.Όσο ημίθεοι ή θεοειδείς ή ένθεοι υπήρξαν όλοι του κόσμου οι τρελοί, οι σαλεμένοι, οι τραυλοί και τα παιδάκια.Η δυτική σκέψη στηρίζεται στην επιβεβαίωση της άνοιας, όσο η ανατολική παράγει ασταμάτητα κάτι συναισθηματικώς ορατά περιστεράκια. Ο κόσμος δεν σέβεται οτιδήποτε είναι σώμα. Δεν αντέχει τα πράγματα. Ο Πλάτωνας τα κρύβει, ο Αριστοτέλης τα καταγράφει γιά να μεταμορφωθούν.Στο πετεφρόμυαλο, η μαιευτική μέθοδος είναι η επιτομή της ανοησίας.Μόλις η αρχαιότητα μας αφήσει χώρο να δούμε πράγματα, απομένει ένα κενό διαμορφωμένο από αυταπάτες, που είναι ωστόσο η μόνη γνώση που μπορεί να διδαχτεί.Απέραντες, βαρετές ώρες κατανάλωσα διαβάζοντας σχολιαστές. Του Πλάτωνα, του Ομήρου, άλλων. Από εκεί ξεκινούν οι διατριβές, οι μονογραφίες, τα εγχειρίδια, η στάχωση του πρώτου εγκεφαλικού επεισοδίου που δικαιούται κάθε λυπημένη πσυχή. Το μυστικό, Μπερεκέτη, βρίσκεται στο φόντο του Ραφαήλου.Τα πρόσωπα κλέβονται, ο σκοτεινός θάλαμος που αντιστρέφει, αλλά ορθώς, το πράγμα (το res=τα ρέστα που περισσεύουν από την πεποίθηση)διατηρείται. Εκατοντάδες ζωγράφοι που λατρεύουμε θα χάνανε την λάμψη τους άν καταλαβαίναμε ότι δεν ήταν παιδιά -θαύματα και καταναλωτές ενός εσωτερικού τσίρκου(λέγουν το και ταλέντον) αλλά ότι είχαν υποκλέψει την τέχνη της ξεπατικωτούρας από γυαλί, από ριζόχαρτο, από μεταφορά της σκιάς στο τελάρο, από εύχυμους τρόπους να αποτυπώνεις σκίτσο με παροδικά υλικά,πρίν πιάσεις το κάρβουνο γιά να σε επαινούν παπάδες και γκόμενες, οπόσον τσακπίνη σε φτιάχνει η τέχνη. Δεν υπήρξε μεγαλύτερος κάλπης του ιδίου σώματος ωσάν του Πλάτωνος η επίτηδες παράδοση στον Λόγο. Τα μαθηματικά, Μπερεκέτη, δεν ρυθμίστηκαν ποτέ γιά να εξηγούν στους μαλάκες πόση ώρα θέλει ο κρουνός διαμέτρου μιάς ίντσας να αδειάσει βουτζί κοιλών τεσσαράκοντα.Γι΄αυτό και ο ενθουσιασμός του κουατροτσέντο υπέρ της προοπτικής του ενός ή των δύο σημείων φυγής, ήταν μιά ματαιωμένη επανάσταση. Διότι από το πολύ το χάλι-γκάλι, κανένας από αυτούς τους κλέφτες του βλέμματος(πρώτος ο Τζιότο,αλλα και εκειός ο Μπρουνελέσκι) δεν δούλεψαν με περισσότερες της μιάς γραμμές οριζόντων, μήτε καμπύλωσαν την ευθεία σε σοφές μη- μαθηματικές άντυγες.Γι΄αυτό και οι ζωγράφοι μεγαλουργούν όταν μελαγχολούν ή όταν ταπεινά μετριάζουν την έμπνευση σε δύο αντικείμενα επί του ιδίου καμβά. Ο ζωγράφος και ο κριτικός. Ο Μπέκλιν και ο θάνατος.Απεναντίας, τα σχόλια που προανέφερα και που βάρυναν αναιτίως την νεότητά μου, βλέπω πως υπουργούν περίφημα το μουσικό δοχείο της ζωής.Τελικά ,με δυό τζούρες Διονυσίου Αρεοπαγίτη και άλλων, ο ποιητής δραπετεύει ως γυμνιστής στα Μάταλα, σε προβλεπόμενες αγκαλιές που μυρίζουν πατσουλί. Απεναντίας, ο μουσουργός ακμάζει. Μήπως το ζήτημα, Μπερεκέτη μου, είναι πως το δικο σου έργο απαιτεί ρημαδιασμένη ,εξοντωμένη περιοχή που κάποτε κατείχε η συγγραφική επίνοια;
Α, γιά τον Αριστοτέλη δεν μιλώ. Τον φοβάμαι διότι.

Σιγά μη είναι "γράμμα στον Μπερεκέτη". Γράμμα στον Σαραόση και στον Κουκουζέλη είναι, με το ένα μάτι ανήσυχο στην άπνοια του Χοιροβοσκού.Αλλά κι αυτό ακόμη, τον Πλάτωνα μιμείται και υβρίζει.