αφιερωμένο σε πολλούς και διάφορους
Παραθέτω τρία αποσπάσματα από το τελευταίο κείμενο του Ξυδάκη -- πάρα πολύ καίριο και κατευθείαν για ανθολογία. Οι υπογραμμίσεις όλες δικές μου.
Μπορώ να αντιληφθώ τις αναγωγές, τους συμβολισμούς, πώς η βιτρίνα της οδού Σκουφά και το Audi συμπυκνώνουν την πλουτοκρατία και την αδικία· αδροί συμβολισμοί, αλλά αναλόγως αδρούς συμβολισμούς χρησιμοποιεί και η κοινωνία του θεάματος για να σαγηνεύσει και να εκμαυλίσει· μερικές ώρες τηλεθέασης σε μεσημεριανάδικα και εσπερινά παράθυρα αρκούν. Αυτή η αναλογία επί του συμβολικού και της ρητορικής, μας δείχνει ωστόσο το Σύστημα και τους Εχθρούς του επίσης ανάλογους· αντιστρόφως ανάλογους, ίσως, αλλά δομικά ανάλογους. Κατοπτρικούς, θα έλεγα. Το κυρίαρχο θέαμα κατασκευάζει χαύνους υπηκόους με τον φενακισμό, με το μόλις διακρινόμενο ψέμα, με την αντιστροφή του κόσμου, με την καλλιέργεια του φθόνου· δρα κυρίως συμβολικά, αποικίζει το φαντασιακό. Ο εχθρός του κυρίαρχου τού επιτίθεται αντιστρέφοντας και εντείνοντας τη ροή της βίας· παράγοντας βία επίσης συμβολική: η τσακισμένη βιτρίνα δεν αλλάζει τις σχέσεις εξουσίας, δεν μεταβάλλει τη διανομή του πλούτου, σπείρει όμως την ανασφάλεια, διαχέει αόριστο φόβο, θαμπώνει τα περιγράμματα. Ποιος είναι το Σύστημα; Ο καταστηματάρχης; Ο καφετζής; Συμβολίζουν την εξουσία ή το κεφάλαιο, όπως τα συμβολίζουν φερ΄ ειπείν οι τράπεζες ή τα κρατικά κτίρια; Οχι. Συμβολίζουν ενδεχομένως την κατανάλωση. Μα και ο κάθε σφυροκόπος σε κάποιο καφενείο καταθέτει τον οβολό του, καταναλωτής είναι και αυτός, σε εγχρήματη οικονομία κινείται.
Οπως περίπου έγραψε ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος στο τελευταίο τεύχος της Νέας Εστίας, το βίαιο ξέσπασμα των διαδηλώσεων του Δεκεμβρίου μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει και μπορεί να το ανεχθεί και να το αναχωνέψει, να το στοχαστεί και να προχωρήσει. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνες τις μέρες, και τις μέρες που προηγήθηκαν, ζούσαμε μια παρατεταμένη απονομιμοποίηση του κράτους, με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τον φόνο του 15χρονου. Αλλά η βία μεμονωμένων ολιγάριθμων ομάδων που στήνουν τη δική τους βεντέτα με το Σύστημα, τροφοδοτώντας το θέαμα της βίας, είναι άλλη ιστορία. Διότι εντέλει παράγουν εικόνες προορισμένες να καταναλωθούν, εικόνες προορισμένες να παράγουν αντισυσπείρωση και αντίδραση, εικόνες που δεν προσφέρουν ούτε δέος ούτε κάθαρση ούτε στοχασμό.
Ο μηδενιστής απαντά στον ζόφο με ζόφο, απλώνει τον ζόφο παντού, τον βαθαίνει, τον εντείνει· δεν κάνει διακρίσεις και διαφορισμούς, όλα είναι Σύστημα, για όλα είναι Εχθρός. Μόνο ο επαναστάτης κατέχει την αλήθεια, μόνο αυτός βλέπει τον Καλό Θεό, όλα τα υπόλοιπα είναι έργα του Μοχθηρού Θεού, έργα κακότητας, άξια μόνο για καταστροφή. Ο πυρήνας αυτού του εγωτιστικού μηδενισμού είναι θρησκευτικός, παλαιοδιαθηκικός· είναι παρόμοιος με ό,τι κινεί τον απεγνωσμένο Σαμψών εναντίον των αμαρτωλών, είναι παρόμοιος με τον καταστροφικό μεσσιανισμό του Ιησού του Ναυή που εξαφανίζει την αμαρτωλή Ιεριχώ. Ο,τι δεν είναι σαν εμάς, ό,τι δεν χωράει στο όραμα, καταστρέφεται. Με κάθε τίμημα.
16 σχόλια:
Η πρόσφατη μετάφραση της Κατήχησης του Επαναστάτη, σε σειρά βιβλίων που διευθύνει ο Στέλιος Ράμφος, ίσως έχει παίξει κάποιο ρόλο στη συγγραφή του (εξαιρετικού) άρθρου.
*
Ο Στέλιος Ράμφος συζητά για το φαινόμενο του Μηδενισμού με αφορμή την έκδοση του βιβλίου [του Νετσάγιεφ] "Η Κατήχηση του Επαναστάτη"
Επαδανά.
*
Χάρη στο Αντίφωνο.
*
Διορθώνω: "Χάρη στο Αντίφωνο".
Αν και γράφει στο βίντεο την πηγή, διευκολύνω.
Πολλά και ενδιαφέροντα έχει το σάιτ.
Η πίστη στον αποκλειστικό χαρακτήρα των πολιτικών λύσεων σίγουρα περιέχει μια θρησκευτική διάσταση (όπως θα έγραφε ο Ντονόζο Κορτές στα μέσα του 19ου αιώνα, στο βάθος κάθε πολιτικού ζητήματος κρύβονται θεολογικά ζητήματα).
Ετσι πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως στο όνομα της ορθολογικότητας μπορούν να αγνοήσουν τη βιωμένη εμπειρία. Τον πόνο, τον θάνατο, το ανεξακρίβωτο, δηλαδή όλα όσα ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει, αλλά στα οποία είναι υποδουλωμένος. "Το πνεύμα δεν μπορεί να χάνει τον καιρό του στα βάσανα ορισμένων ατόμων - γράφει ο Χέγκελ - οι ατομικοί σκοποί χάνονται μπροστά στον γενικό". Ο Χέγκελ προσπαθεί να θεμελιώσει ολόκληρη τη φιλοσοφία του στην ορθολογικότητα. Εντούτοις, τα βαθύτερα θεμέλιας της επινόησής του πολύ απέχουν από το να υπακούουν μόνο στην ορθολογικότητα. Στο βάθος αυτής της φιλοσοφίας κουρνιάζει μια ανθρώπινη αδυναμία: η επιθυμία να νικήσει και να γευτεί την ευτυχία της νίκης".
Ας αφήσουμε όμως τις φιλοσοφίες και την πρόζα. Τι δουλειά κάνει αυτός ο Στέλιος Ράμφος; Γιατί γραφιάς και διανοητής δεν είναι δουλειές με την πραγματική έννοια. Πως λοιπόν εξασφαλίζει την άνεση του να κάθεται και να σκέφτεται; Πληρώνει κάποιο βαρύ αντίτιμο ή το κάνει ανώδυνα σαν τους «Ελληνες επαναστάτες» της δουλοκτησίας;
Eναι λοιπόν πολύ πιθανό - εικασίες μπορούν να κάνουν όλοι, όχι μόνο οι επαγγελματίες της σκέψης - πως αν ζούσε με τον κνούτο στην πλάτη και ζούσε την ματαίωση της ζωής του στο πετσί του, να γινότανε οπαδός του Νετσάγεφ ή κάτι άλλο μηδενιστικό.
Γιατί το άλλο, το μεγάλο, ν’ αγαπήσει, που είναι και η πρόταση του Κου Ξυδάκη «ο Δύσκολος Δρόμος» αυτό τονίζει στο τέλος του κειμένου του, το οποίο ο Σραόσα εδώ, επιμελώς ή αμελώς παραλείπει, μάλλον δεν θα το διάλεγε. Είναι πολύ πιο ευχάριστο και ανώδυνο να επιμελείσαι λέξεις από το να επιμελείσαι, ένα ένα, και προσωπικά τον άνθρωπο. Τα ανθρώπινα ναυάγια χρησιμεύουν για να σε ζήσουν, όχι να τα ζήσεις...
Έχει πάντως πολύ ενδιαφέρον, να γράφει έτσι, έστω και συγκεκαλυμμένα, άς μην ξεχνάμε που γράφει, ο Κος Ξυδάκης, προσκυνώντας τον Σταυρό, ανήμερα της Σταυροπροσκυνήσεως. Το αδύνατο και αδύναμο ως Δρόμος.
Πάνος
Ενας συνονόματός μου ,επειχειρεί,με την θεολογίζουσα δορά που όντως με ξεπετσιάζει, να ρίξει όλην την πούλβερη πάνω σε όλους τους άλλους, εκτός από την πολύτιμη ψυχούλα του.
Πρώτον, ο Σραόσης δεν φείδεται επαίνων γιά το κείμενο του Ξυδάκη. Εως και ότι είναι γιά ανθολογία maw gr;afei.Άρα δεν νομίζω ότι ο Σραόσης παραλείπει κάτι "αμελώς ή επιμελώς". Αυτά, συνονόματε, στην μονή, στο ασκητήριο, στο σπουδαστήριο ή στο κατηχητικό.Σαν σφύριγμα φιδιού μου ακούστηκε.
Την αντιπάθειά μου προς τον Ράμφο, την έχω εκθέσει δημοσίως, εδώ και τριάντα χρόνια. Εντούτοις άρχισα να τον αγαπώ, παρατηρώντας την παράγραφου του συνονόματου:
Ας αφήσουμε όμως τις φιλοσοφίες και την πρόζα. Τι δουλειά κάνει αυτός ο Στέλιος Ράμφος; Γιατί γραφιάς και διανοητής δεν είναι δουλειές με την πραγματική έννοια. Πως λοιπόν εξασφαλίζει την άνεση του να κάθεται και να σκέφτεται; Πληρώνει κάποιο βαρύ αντίτιμο ή το κάνει ανώδυνα σαν τους «Ελληνες επαναστάτες» της δουλοκτησίας;
Αυτό είναι ένα κλασικό κείμενο χωρίς ύφος, γεμάτο σπιουνιά, αιματηρό και αιχμηρό επειδή ο κατασκευαστής του χρησιμοποιεί ανθρώπινα κόκκαλα γιά το φαγητό του και όχι σερβίτσια, έστω πλαστικά.
Αχ αυτός ο παρεξηγημένος Χέγκελ. Δεν σας φαίνεται, γερόντοι, παράξενο που πάντα κάποιος κάνει κάποιο λάθος στα τελευταία δυό χιλιάδες χρόνια,ειδικά άν είναι περιώνυμος φιλόσοφος;
Με ενόχλησε το κειμενο. Πολύ.Ελπίζω ο συνονόματος να το εξέμεσε ως παρένθεση στον βίο του, διότι ,παρά τα φαινόμενα, παραμένω αισιόδοξος άνθρωπος. Και είναι δικό μου το λάθος να παθαίνω ζαβλαμά λόγω του ύφους του επιστολογράφου ή του σχολιαστή. Οταν διαβάζω ,βλέπετε το "όπως θα έγραφε ο Ντονόζο Κορτές στα μέσα του 19ου αιώνα, στο βάθος κάθε πολιτικού ζητήματος κρύβονται θεολογικά ζητήματα" καταλαβαίνω τι σύγχυση με περιμένει..
@ Πάνος,
"Τι δουλειά κάνει αυτός ο Στέλιος Ράμφος;" Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, αλλά η ερώτησή σας μπορεί να βάλει τον καθένα που λέει μια γνώμη, σε πολύ δύσκολη θέση. Φυσικά οι υποθέσεις επιτρέπονται, αλλά θα παραμείνουν αιωνίως υποθέσεις. Μεγάλο μειονέκτημα. Άραγε τι υποθέσεις να είχε ακούσει ο Ιωάννης και"πέμψας δύο των μαθητών αυτού είπεν αυτώ· συ ει ο ερχόμενος ή έτερον προσδοκώμεν;" [Ματθ. 11:2]
*
Θα ήθελα να σημειωθεί μια ένσταση: είναι διαφορετικό νομίζω για την ανάλυση αν η βία αυτή προέρχεται από τρελλαμένους αποκλεισμένους νεαρούς και διαφορετικό αν προέρχεται από το ανφάν-γκατέ των Αθηνών, από άνθρωπους που δεν πρόκειται να έχουν ποτέ την παραμικρή συνέπεια ακόμα και αν συλληφθούν. Είναι πάλι διαφορετικό π.χ. αν η βία συντονίζεται από παρακρατικά κέντρα. Σωστά; Μέχρι να δούμε (αν δούμε) ποιοι είναι οι φορείς της μηδενιστικής βίας λοιπόν, καλό θα ήταν να είμαστε επιφυλακτικοί με την επίκληση του Νετσάγιεφ. Οι Πάτυ Χήρστ του κόσμου τούτου είναι κωμικοτραγικές φιγούρες που εν τέλει βρίσκουν την τάξη τους.
@ Πάνος,
Τυχαίνει μάλιστα να γνωρίζω τον Ντονόζο Κορτές. Έστω από σπόντα. Έτυχε βλέπετε να έχω διαβάσει πρόσφατα Λάζλο Φολντένυι.Είναι κάπως αστείο, αλλά το δοκίμιο του Φολτένυι το έχει εκδώσει ο ίδιος εκδοτικός οίκος που εκδίδει τον κ. Ράμφο. Ίσως μάλιστα να έχει βάλει κι ο Ράμφος το χεράκι του για να εκδοθεί...
:)
Το ίδιο κείμενο που τελειώνει με την επίκληση της αγάπης (και με τι να κλείνει, με την επίκληση της ελεύθερης αγοράς;) μας προειδοποιεί για τη 'Μία Απόλυτη και Τρομακτική Αλήθεια'. Όταν μιλάμε για πολυμορφία, συναλληλία και αλληλεγγύη ή, όπως ο ΝΞ, για 'τη συμπόνια, την ενσυναίσθηση, την αλληλοπεριχώρηση' για την Αγάπη μιλάμε, ή, τουλάχιστον, για μια (ασυμπτωτική;) προσέγγισή της.
Αλλού είναι το πρόβλημα: στο odium theologicum του Ανώνυμου Πάνου που επισημαίνει ο Πετεφρής. Άλλωστε ο Ράμφος μια χαρά Φιλόσοφος ήταν όταν εξερευνούσε κριτικά τη νεορθόδοξη ιδεολογία-που-δεν-είναι-ιδεολογία-γιατί-είναι-βίωμα. Το πρόβλημα είναι στον μηδενισμό και τον γενικευμένο αρνητισμό μερικών αναρχικών, στη συνθηματολογία και στη γενικευμένη απόρριψη των πάντων -- από την επιθυμία και τη διασκέδαση, μέχρι τους γεωργικούς συνεταιρισμούς, τους Rolling Stones και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Όλα φενάκη, όλα απάτη, όλα βία και δεκανίκια του Συστήματος. Σε αυτό μου θυμίζουν αυτούς που ο θειος μου έλεγε 'χριστιανούς μηδενιστές': όλα σκατά, εδώ είμαστε διαβάτες, όλα περισπάσεις -- "πάντα σκύβαλα ηγούμαι" κτλ. Συμφορά από την πολλή άρνηση.
Και ερχόμαστε στους νεορθόδοξους, που από τον Βέντερς μέχρι τους αβορίγινες σοφούς, από τον Ιωάννη Χρυσόστομο μέχρι τον Μάλκομ Εξ, από τον Νικ Κέιβ μέχρι τον Εμιλιάνο Ζαπάτα κι από τον Κουμαρασουάμυ μέχρι τον Μάξιμο τον Ομολογητή βλέπουν παντού Ορθοδοξία. Έτσι βρισκόμαστε από τον Ξυδάκη στη Σταυροπροσκύνηση. Συμφορά από την πολλή κατάφαση.
Τάλω, βαρέθηκα να δείχνω επιείκεια για την αβελτηρία τους και να αποδίδω το τεκμήριο αθωότητας σε κάποιους μόνο και μόνο γιατί προσκομίζουν (πλαστές συνήθως) συστάσεις προοδευτικότητας. Παρότι με χέσαν επειδή το είπα, τις μεγαλύτερες μαλακίες τις έχω ακούσει (και στην Αθήνα όταν ήμουν και αλλού) από αντεξουσιαστές και αριστερούς. Οι μαλακίες επεκτείνονται πολλές φορές και στο πεδίο της δράσης. Άντε, ας πούμε ότι παρακρατικοί έσπασαν το Κολωνάκι, τις προκηρύξεις, τις αφίσες και τα συνθήματα τύπου 'φωτιά, τσεκούρι, μπουρλότο, θάνατος, κρεμάλα, βαριοπούλα' κτλ. ποιος τα γράφει; Οι παρακρατικοί; Προς θεού πια, περπατάω πάνω κάτω τη Σολωμού και την Κωλέττη 30 χρόνια, αυτά βλέπω, αυτά διαβάζω. Τρελαμένοι αποκλεισμένοι νεαροί; Αυτοί με τους οποίους πίναμε καφέ στο Φλοράλ και στο Φοιτητικό (νυν Da Sein) δεν ήταν ούτε παρακρατικοί ούτε τρελαμένοι αποκλεισμένοι νεαροί. Αγάμητοι ιδεόληπτοι, σαν τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι που υπαινίσσεται ο Ξυδάκης ήταν.
ηλαδή αμα παρω μονος μου μία βαρυοπούλα και γίνω ...βαρυοπουλοκόπος και τα σπασω απο αγανακτηση ειμαι ο μαλακας ....
ασε, πολύς Αβασσαλώμ εχει πεσει μεσα σαυτες τις προς ανθολόγηση μαλακίες.
"Τζαι ο Sraosha εν άτομο που εκαλούσαμεν νάρκεται στες παρουσιάσεις τζαι συζητήσεις που εγίνουνταν στο Α5 για σχεδόν έναν χρόνο, όμως εν έρκετουν"
Έν έρκετουν ο κανάγιας! εμένα γιατί δεν με βρίζουν τόσο εύμορφα; μη παραπονιέσαι!
Επιείκεια; Τουναντίον. Αν δείχνω προς μια κατεύθυνση δεν είναι προς τους αποκλεισμένους. Εξού και η αναφορά στην Πάτυ Χηρστ.
Ισχύει αυτό που λέει ο Σραόσα.Όλα φενάκη.Τίποτα απ' τον κόσμο αυτό δεν είναι αυτό που δείχνει.Αν δεν καταστραφούν τα πάντα και αν δεν ξεπηδήσει από τις στάχτες τους το αληθινό, αρνούμαι να αγαπήσω, αρννούμαι να ακούσω, να δω, να ζήσω.
Όλοι ξέρουμε τέτοιους τύπους, και όλοι υποψιαζόμαστε ότι το πρόβλημα είναι εσωτερική τους υπόθεση, μόνο που κατά ένα διεστραμμένο τρόπο βρίσκει ανταπόκριση σε κάποιους όμοιους -και μεταξύ τους εξαντλούνται έννοιες όπως συντροφικότητα, αλληλεγγύη κλπ-και γίνεται πιο αληθοφανές στα μάτια τους,και ανατροφοδοτεί την άρνηση.
Ακόμα κι' έτσι, δεν θα τους χαρακτήριζα ηλίθιους, ούτε θα ήθελα να τους δω σιδηροδέσμιους μπροστά στους διώκτες τους, που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν οι βεβαιότητές τους έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα, πέρα από μια κατασκευασμένη κοινή λογική και σύνεση, που προσποιείται ότι δεν είναι κατασκευασμένη.
Ελέγξτε τα φορτία σας. Δεν είναι όλα ακριβώς έτσι.
Μάιστα! Ομολογουμένως με κατατροπώσατε!
Σραόσα, quid nullum est nullum producit effectum. Τα περί odium theologicum να τα πείτε εκεί που σπέρνετε τον εγωτισμό σας.
Συνονόματε δεν είμαι η μύγα σας.
Κουκουζέλη, το μόνο σίγουρο ότι έτερον προσδοκάτε.
Τι έγινε γερόντια; Άρχισε η επανάσταση χωρίς εσάς; Μη λαχανιάζετε, έχει ο θεός σας!
Ανώνυμος συνονόματος του Πάνου
Μας έκανε τα μούτρα κρέας! μας πήρε χαμπάρι! αυτός δεν ήναι Πάνος, είναι Συρμπάνος! Λέω να προσκυνήσουμε.Εξάλλου, με τέτοια αντυπωσιακή κουκούλα, μόνον ανώνυμος δεν είναι πλέον.
Βγαίνοντας απροειδοποίητα στο Κολωνάκι και σπάζωντας βιτρίνες πρωτοκλασσάτες, οι ομάδες αυτές καταργούν το μεγάλο ατού της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η ασφάλεια και η ξενοιασιά του περιπλανώμενου πολίτη, εκείνου που αγαπάει την πόλη και το περπάτημα και αξάφνως έρχεται αντιμέτωπος με φασαρίες ανοργάνωτες, σπασμωδικές, βεντετικές στο χαρακτήρα, με ασαφείς στόχους. Έτσι ξεσηκώνουν την οργή της κοινής γνώμης, οι άνθρωποι δικαίως αγανακτούν και στο κατόπιν ενδίδουν ήρεμοι στην τρομολαγνεία, την αστυνομοκρατία και την ασύστολη παπαρολογία του κράτους. Επιπλέον ο φόβος και η ανασφάλεια ενισχύει τον καταναλωτισμό και την πλύση εγκεφάλου από τα μμε.
Το θέμα δεν είναι ποιος θα πει τη μεγαλύτερη μαλακία. Αν ως μαλακία ορίζουμε την ασυναρτησία ή τον συναισθηματικά φορτισμένο λόγο που καταντά ρεσιτάλ κεκτημένης ταχύτητας, τότε πιθανό τα πρωτεία στη μαλακία να τα έχουν οι αντιεξουσιαστές.
Όμως αλοίμονο, τα ηνία στη μαλακία τα κρατούν οι δημοσιογράφοι, ο Καρατζαφέρης, οι εκπρόσωποι της Αστυνομίας, οι πολιτικοί (και δη οι Δεξιοί) και τα λοιπά παράσιτα, με διαφορά τεραστίων και τερατωδών διαστάσεων. Ίσως επειδή είναι στην εξουσία και είναι και λιγούρια, ίσως επειδή είναι αιωνίως κατσικωμένοι στο βήμα οπότε πιθανολογικά να το δεις, μια μαλακία θα την πουν.
Οι διανοούμενοι δε σιωπούν, λες και όλο αυτό που συμβαίνει δεν τους αφορά. Όμως και το να μην παίρνες θέση υπονοεί ότι μια μαλακία την έχεις ως άνθρωπος.
Μέσα σε μια κοινωνία που αδικεί συστηματικά τα μέλη της, ο θυμός ανακυκλώνεται και σκάει σε ανύποπτο χρόνο. Λογικό μου φαίνεται...πιο λογικό πάντως από την αδιαφορία και την παθητικότητα.
Το Δεκέμβρη διάβασα κάπου ένα "φτάνει, αρκετά καήκανε" και ανατρίχιασα με την αδημονία του συγγραφέα να επιστρέψει στην καθημερινότητά του, προσπερνώντας πειθήνια το έγκλημα που είχε διαπραχθεί, την κοροϊδία που ακολούθησε και τις αμέτρητες, θλιβερές του προεκτάσεις. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν καταστηματάρχης, ούτε κινδύνευε σε καμία περίπτωση από τα επεισόδια.
Ένας φίλος μου, εγκάθετος εχθρός των αντιεξουσιαστών, μου είπε εκείνες τις ημέρες ότι θα ήθελε να δει μια πορεία ειρηνική, όπου επί τρεις ημέρες (ή και 83, όσες χρειάζονταν), θα φώναζε το πλήθος ένα σύνθημα της προκοπής, συνέχεα, να ακούγεται μόνο αυτό στην πόλη. Συμφώνησα φυσικά, αλλά τελικά καταλήξαμε ότι για να υπάρξει μια τέτοια προσπάθεια, θα έπρεπε να συμμετέχουν άνθρωποι του πνεύματος. Αυτοί δεν παίζουν, οπότε γίνονται τα μπάχαλα που γίνονται, που καλά κάνουν και γίνονται γιατί μια απάντηση πρέπει να υπάρχει, διότι ο μονόλογος είναι κατάρα και λοιπά, αφήνω τα υπόλοιπα στους σοφούς.
Μαντάμ
Δημοσίευση σχολίου