Πολλές μέρες έβλεπα τον Σβάρτσιχ διά ζώσης. Περνάμε περίοδο πτωχής υγείας και αρχειακού πόνου. Να μαζευτούν από την μνήμη ήχοι, στίχοι,λογάκια και αντηχήσεις, να διαστρωθεί ένα μονοπάτι από φερτά υλικά ενώ η άνοιξη, η εποχή της ψύχρας και της απανθρωπιάς, θα μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχουν υποσχετικές εποχές, παρά μόνον η τύφλα των Ειδών.
Ενα αδέσποτο τραγουδάκι, φτιαγμένο στο περιθώριο μιάς πορείας κατά μήκος του Αλιάκμονα, τον Ιούλιο του 1972, μαγνητοφωνημένο στα όρια της μεταπολίτευσης, ίσως λίγο πρίν. Φτιάχτηκε με ρυθμό από τον πνιχτό ήχο των βημάτων μας, ζευγάρια αρβύλες καλοκαιρινές πάνω σε χλόη και χωματόδρομους, με την συνοδεία μιάς κιθάρας και μιάς μελόντικας. Σε αυτήν την εκτέλεση, κυριαρχεί ο Νίκος Δόικος, η κιθάρα και η φωνή του, η φωνή της Μαριάννας Φιλήντρα, ακούγεται μόνον η ιδιότυπα κουρδισμένη κιθάρα του Σβάρτσιχ και καμιά φορά φωνάζω κανα γκοινγκοινγκοιν κι εγώ. Ακολούθησαν κι άλλες εκτελέσεις, με φλογέρες κυρίως, αργότερα, όπου ακούγονταν ο Φοίβος Οικονομίδης, ο Γιάννης Τσώμος.Εκτοτε δεν ξαναπαίχτηκε, αλλά όποτε, αραιότατα ,συναντιόμασταν, λέγαμε μεταξύ μας: το θυμάσαι το μερα-μέρα; Ετσι έμεινε. Ως μέρα-μέρα. Δεν έχει σχέση με μέρες και νύχτες. Είναι ένα επιφώνημα, όπως το αέρα.
Προχτές δεήσαμε και κάναμε από ένα αντίγραφο σε δυό κασέτες που κρατούσαν τραγουδάκια μας από το 1970/1. Υπήρχαν άλλες δύο κασέτες που χάθηκαν αλλά κρατάμε τους ήχους κλειδωμένους στη μνήμη. Τώρα που ανταμώσαμε γιά παραπάνω από λίγες ώρες, φτάσαμε να γράψουμε και έναν κατάλογο. Οι δυό μας "γράψαμε" κοντά εβδομήντα τραγούδια. Ο κατάλογος προσώρας δεν περιέχει μήτε τριάντα. Γι΄αυτό και βιντεοσκοπούσαμε ο ένας τον άλλον,αποτυπώνοντας τι ακριβώς θυμάται από τους χαμένους ήχους. Τα τέκνα, μας έστελναν προγραμματάκια γιά να μετατρέψουμε τους ήχους σε mp3, αλλά στο τέλος δεν καταφέραμε να λειτουργήσουμε τί-πο-τε.Αντιγραφή κασέτας, την κάναμε.
Αυτό το αδέσποτο τραγούδι είναι ολονών. Ρυθμίστηκε από βήματα, τονίστηκε από τις αναπνοές μας, ορεινά τοπία του Ιουλίου, ξαφνικές νεροποντές.Από κάποιον ξεκίνησε, αλλά δεν υπάρχει πιά λόγος να ξεχωρίσει η έμπνευση από την παραγωγή.
8 σχόλια:
1:07 πμ. Μα τι πάθαμε όλοι σήμερα; Νομίζω ότι υπάρχει κάποιο λάθος στην ώρα του κομπιούτερ σου. Είμαι σίγουρος ότι δεν είδα το ποστ σου όταν πόσταρα. Πώς βρέθηκε από κάτω μου; Τρελαίνομαι άραγε σιγά-σιγά; Μου αρέσει πιο πολύ απ το δικό μου ποστ...
Αλλά έτσι πρέπει να γίνεται. Αυτό θα πει μπλογκ.
Λάθος είναι η λέξη "κατηφόρου" στα χείλη του Γεώργου Παπανδρέου. Ξεκίνησα την ανάρτηση λίγο πριν τις ειδήσεις των οκτώ.Στους Χωρεπισκόπους, το να κατεβάσεις βίντεο σου παίρνει ίσαμε μιάν ώρα. Ε, αποκοιμήθηκα κατά τις οκτώ και κάτι, ξυπνάω φρέσικος μία παρά, αποτελειωνω την ανάρτηση,πηγαίνω στην διόρθωση ημέρας και ώρας, την διορθώνω σε 0.54 της 13ης Μαρτίου, αλλά ξεχνώ να σώσω την διόρθωση και βαράω κατευθείαν ιστολόγηση.Οπότε βγήκε πρωθύστερο.Ηπαθα πλάκα όταν είδα ότι προηγήθηκαν του Μπερεκέτη και το δικό σου. Ολόκληρες στρατηγικές χτίζω ώστε να μη καπακώνω φρέσικα κείμενα και εικόνες των συμμαρτυρούντων. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον το έλυσα κι αυτό. Στο εξής, θα αναρτώ κείμενα με παλιότερες ημερομηνίες, ώστε να μη έχω και την αγωνία.
[Αν αυτό το κείμενο δεν είναι γερομπαμπαλισμός, το χάσαμε το μαγαζί..]
A,και το δικό σου το ποστ ήναι καλλίτερο. Καλλίτερο δε αμφοτέρων, του επίμονου κηπουρού Μπερεκέτου.
ανεκτίμητης αξίας αυτή η καταγραφή της στιγμής.
ευχαριστούμε που μας βάλατε στην παρέα σας.
Η nicorette κι η panasonic πρέπει να γίνουν σπόνσορες.
Νομίζω ότι άκουσα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταπρωτόγονης μουσικής. Και μου δίνεις το έναυσμα για να ψάξω και στις δικές μου παρακαταθήκες, γιατί οι φυλές αυτές, όπως ξέρεις, ήταν διεσπαρμένες και "έλαθον βιώσασες" πριν καμμιά εικοσαριά χρόνια. Πού εξαφανίστηκαν;
το κατα πρωτον πως τα καταφερνεις και ολα τα κειμενα σου ειναι τοσον κεχαριτωμένως τεθλιμενα και ''ανθρωπινα'' ειναι ενα μυστηριο που ποτε δεν θα επιχειρίσω να το λυσω
το κατα δευτερον, σιγα μην κανω κλικ για να ακουσω ξανα το
''μερα-μερα''...
ασε να το θυμαμαι οπως το τραγουδαγες στη Μεγαλη Παναγια με την κατρέλω παρκαρισμενη με τις ροδες να κοιταν τον ουρανό.
και ειχε και συννεφια.
Ε! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΤΡΌΜΟ!
Γουφασς ο Τρομολάγνος.
Εδώ και δύο μήνες από το παράθυρο του γραφείου μου ακούγεται σχεδόν κάθε μέρα το πνιχτό τέμπο μιας στρατιωτικής μπάντας και κάτι πνευστά που παίζουν "Περνάει ο Στρατός, της Ελλάδος φρουρός", "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν" κτλ. Στις παύσεις των πνευστών στο τέλος κάθε στροφής, ακούω λοκατζίδικα μουγκανητά και συνθήματα τσακαλιών, αν και πιο μπάσα και μουρόχαυλα. Εδώ και δύο μήνες κάνουνε πρόβα την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Σχολείο είναι απέναντι από το παράθυρό μου, όχι στρατόπεδο.
Οπότε ήταν αναπόφευκτο να μου κολλήσει το 'μερα-μερά': λίγο ψυχεδέλεια, λίγο Λιζέτα Νικολάου, λίγο Χρύσανθος, λίγο Τζέθρο Ταλ-Σμωλ Φέισιζ, λίγο Δέσποινα Γλέζου -- σαν συμπαθής εθνορόκ των πρωτοσέβεντυς.
Μπάλσαμο το μερα-μερά.
"Μακεδονία ξακουστή" και (πάλι) "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν".
Κάτσε να βάλω το μερα-μερά.
Δημοσίευση σχολίου