Πετεφρής:Συναλληλία

Ενας γείτονας, τώρα που ο καιρός γυρίζει από καρεκλοπόδαρα σε σκονοθύελλα, θυμήθηκε παλαιές ιστορίες που μου μετέφερε η Φαραώνα, διότι το έχω σε κακό, μέρες που είμαι γρουσούζης (δηλαδή συνήθως) να σταυρώσω βλέμμα με άλλον ζωντανό άνθρωπο.
Θυμήθηκε λοιπόν ότι πρίν από τις εκλογές του 1963 στο χωριό ήρθε από το Σκριπερό ένας διοικητής του τμήματος γιά να μιλήσει στους κατοίκους υπέρ της εθνικοφροσύνης.
Δεν ήταν τότε η μόδα των πνευματικών κέντρων, δεν χωρούσε τους κατοικους ένα καφενείο, τους μάζεψε στον αυλόγυρο της εκκλησίας.
Ωστόσο, ένας θυμωμένος, ανέβηκε στο καμπαναριό της Κουκκιώτισσας και θορυβούσε.
Ο διοικητής του ζήτησε να κατέβει. Μάταιος κόπος.
Κάποια στιγμή, που αγρίεψαν τα πράματα,ο θυμωμένος κατούρησε τον χωροφύλακα και δεν έγινε καμία ομιλία.
Εως εδώ ,όλα καλά. Τα έχει γράψει εξάλλου ο Θεοτόκης στον καιρό του.Κατά το ύφος εννοώ.
Σε λίγες μέρες, ήρθε ο Ανδρέας περαστικός, τότε συσπειρωτής πολλών νέων που τους έλεγαν "ανδρεικούς" και ήταν ένα είδος επίστρατων που δεν γούσταραν τις πολιτικές του πατέρα Γεωργίου.
Οι δικοί του στο χωριό, του είπαν την ιστορια με το καμπαναριό και τον κατουρημένο.Προς τέραστίαν έκπληξιν των πάντων, ο Ανδρέας ενήργησε αρμοδίως και ο διοικητής βρέθηκε με δυσμενή μετάθεση μεταξύ κόκκινης μηλιάς και δροσουλιτών.
Ο δημοκρατικός κόσμος ενθουσιάστηκε, η ιστορία μέσα σε 45 χρόνια φούσκωσε, τροποποιήθηκε, έγινε μέρος της λαϊκής παράδοσης, ακόμη και τώρα, που σας την μεταφέρω κατά λέξη, δεν θέλει πολύ μυαλό γιά να καταλάβει κάποιος ότι υπάρχουν μπερδέματα σε γεγονότα, ημερομηνίες, ίσως και σύγχυση στην διαδοχή των επισκέψεων.
Σημασία έχει ότι έπιασα τον μίτο, από τα δικά μου μέρη, ίδια εποχή.Οταν ο Καραμανλής τσακώθηκε με το παλάτι, ο ανακτορικός μηχανισμός (ένα ισχυρό μόρφωμα με άκρες στην αστυνομία, στο υπουργείο εξωτερικών και κυρίως στον στρατό) χωρίς να ταχτεί άμεσα με τον γέρο της Δημοκρατίας, δεν έστελνε τους τραμπούκους να δέρνουν πρίν λαλησει ο πετεινός, όποιον δεν ήντουνε ΕΡΕτζής, αλλά βγαίνανε και λέγανε "δεν μας νοιάζει αν ψηφίσετε ΕΡΕ ή Ένωση Κέντρου, μόνον τους κομμουνιστάς να μη ψηφίσετε".
Σε αυτά, δεκαπενταετής, ήμην ουκ ολίγες φορές αυτήκοος μάρτυρας. Εξάλλου μάθαινα και παρασκήνιο διότι όπως είχα συγγενείς κόκκινους του Οκτώβρη 1917, είχα και οργανωμένους τραμπούκους.Στην νεοελληνική οικογένεια, ξέρετε καλά, ότι δεν ισχύει κανένα απόρρητο.Γι΄αυτό και πολλά ευρύτερης εκπροσώπησης οικογενειακά τραπέζια, βαπτίσεων, γάμων και αρρεβώνων, διαλύονταν με τις φωνές ¨είσαι μπουραντάς" "βγάλε το κονσερβοκούτι, παλιόπουστα" "χίτης και ταγματασφαλίτης και παοτζής θα πεθάνεις, κακόψοφο νά΄χεις" "σκάσε που έκλεψες τους εβραίους" "και σένα η γυναίκα σου πουτάνα είναι" "και σένα την κόρη σου την γαμάει ο κουκούλας ο καραβανάς". Οι λέξεις "φασίστας"και "κουμούνι" εφυλάσσοντο γιά πνευματικες συζητήσεις υψηλού επιπέδου.
Όταν οι δύο εμπειρίες συνενώθηκαν μέσα μου, το ζήτημα δεν βρισκόταν εκεί οπου το ήθελε ο γείτονας, αλλά σε ακόμη πιό τραγικά συμπτώματα.
Σε ποιόν διαμαρτυρήθηκε ο Ανδρέας και γιατί του έκαμαν την χάρη; είναι σαφές ότι ο διοικητής δεν ανήκε στον κύκλο των βασιλικών ή άργησε να πάρει σαφείς οδηγίες, ή δεν τις κατάλαβε. Οι χωρικοί κατάλαβαν ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να υπάρξει συνεταίρος στην εξουσία.
Γι΄αυτό και το 1981, μετά τις εκλογές, στο χωριό που κατοικώ, έφεραν ξύλα, σταυρούς και μιά μεγάλη φωτογραφία του Καραμανλή(κατανοητό, αφού ήταν πρωθυπουργός ο κερκυραίος Ράλλης) και ήβαλαν φωτιά στην είσοδο του οικισμού,με πρωτοβουλία του κατουρλή. Στο δικό μου το χωριό, Γιαννιτσά περιφέρεια, ήταν πιό εικαστικοί: έφτιαξαν πολλά κιλά πράσινο τσιμεντόχρωμα και έβαψαν την άσφαλτο, γιά να περάσει ο νεαρος ,τότε, Γιωργάκης.
Και οι δύο τοπικές κοινωνίες, τόσο διαφορετικές, τόσο όμοιες,απορρόφησαν τούς δοσίλογους, κρατάνε ως ανάμνηση των χρόνων της εμφύλιας σύρραξης ένα παγωμένο βλέμμα, αλλά του γέρου το βλέμμα και να παγώσει μοιάζει θαμπωμένο, ενώ οι αριστεροί λένε δυό τρείς κουβέντες, όλο και πιό άκεφα και μπρεχτικά. Ενας νέος κόσμος σκεπάζει τις παλαιές ιστορίες και τις κάνει έρμαιο των λογογράφων.
Αυτό που ενώνει τα δυό χωριά, είναι η κοινή υποτέλεια στην διαδικασία διορισμού των παιδιών τους, μετά την μεταπολίτευση.Άλλοι έγιναν στελέχια, άλλοι πλήρωναν. Και σήμερα, που τα διορισμένα τότε, κοντεύουν να θεμελιώσουν ώριμο συνταξιοδοτικό δικαίωμα, έχουν τραβήξει ένα σουτ σε καμιά εκατοστή λέξεις που δεν τις χρειάζεται κανένας. Εκείνα τα τραπεζώματα που διαλύονταν από καβγάδες, σε λίγο θα θεωρηθούν τα τελευταία δείγματα ενός λαικού ζωντανού διαλόγου.
Οι μόνοι που νίκησαν ήταν οι οικειοθελώς βουβοί και οι ξεχασιάρηδες.