1/3/09

Ο απολογισμός ενός χολερικού (του Sraosha)



Κλείνοντας τέσσερα χρόνια στην (ελληνική) μπλογκοκοινωνία, θυμάμαι μια κουβέντα που είχα με έναν φίλο, όταν του έλεγα πόσο με ταράζουν και με αναστατώνουν κάποια πράγματα που (μου) γράφουν κάποιοι: "Το πρόβλημά σου είναι ότι δε σου φαίνεται ότι είσαι ο τύπος που τα παίρνει όλα κατάκαρδα", είπε.

Έτσι αυτή τη φορά δε θα σταθώ επετειακά, όπως άλλοτε, στο τι έμαθα και τι κέρδισα μπλογκάροντας. Μετά από τέσσερα χρόνια (και περισσότερα αν μετρήσει κανείς άλλα αλλού), μπορώ πια να πω συγκεκριμένα τι με εξοργίζει στις μπλογκοσυζητήσεις: η a priori υπεροπτική νοοτροπία με την οποία πολλοί προσέρχονται σε αυτό το μεϊντάνι που λέγεται μπλογκ. Είναι ένα θέμα που προσπάθησα πολλές φορές να προσεγγίσω κριτικά και να αναλύσω ψυχρά, στην προσπάθειά μου να το κατανοήσω. Τζίφος.

Με παραλύει το να καταλαβαίνω ότι ο άλλος έρχεται να συζητήσει μαζί σου θεωρώντας a priori ότι είναι ευφυέστερος ή ηθικότερος ή πιο διαβασμένος ή πιο κουλ από σένα. Με απονεκρώνει σχεδόν όταν ο άλλος χρησιμοποιεί το πείραγμα ("πεπαιδευμένην ύβριν" κατά τον Αριστοτέλη), την ειρωνεία, τον ψόγο όχι για να προτείνει μια άλλη οπτική -- ή έστω για την πλάκα -- παρά ακριβώς για να σε πειθαναγκάσει ότι, ναι, είσαι ανόητος, αγράμματος, αφελής, μειωμένων ηθικών αντιστάσεων και στρεβλών ηθικών κριτηρίων, μπουνταλάς, ή ξέρω-γω-τι. Κάτι παθαίνω. Κακώς μεν, αλλά έτσι είναι.

Θυμάμαι την επίπλαστη ασθενική ευγένεια μερικών, κρούστα αυτής της υπεροψίας και περιφρόνησης. Θυμάμαι την εριστικότητα και την αφυψηλούτητα άλλων, που τις πυροδοτούσε ποιος ξέρει ποια ασθένεια και τις έτρεφε η ιδεολογική βεβαιότητα. Βράζω. Δε θέλω ούτε επίσκεψη να τους χαρίσω.

Σε όσους νομίζουν ότι μέσα στα μπλόγκια θα αναδειχθούν και θα λάμψουν γιατί αυτά κατοικούνται από ανόητους, αγράμματους και φανατικούς, προτείνω να αρχίσουνε να τα διαβάζουν κιόλας.

16 σχόλια:

π2 είπε...

Είναι ένα θέμα που προσπάθησα πολλές φορές να προσεγγίσω κριτικά και να αναλύσω ψυχρά, στην προσπάθειά μου να το κατανοήσω.

[Έλλην ιστολογών mode on:]Αχ Σραόσα, είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνεις το φαινόμενο; Μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα, που λέει κι ο μέγας Αλέφαντος: [/Έλλην ιστολογών mode off]

Φοβάμαι ότι τα ιστολόγια είναι τρανή απόδειξη της τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνισμού. Οι Έλληνες ανέκαθεν γουστάρουν το αγωνίζεσθαι, το παιγνιώδες του δημόσιου λόγου, με αξιοθαύμαστη παιδικότητα. Και τα παιχνίδια συνήθως αναδεικνύουν τον χειρότερο εαυτό των παιδιών.

Γουφ είπε...

Α!
οσον αφορά εμένα καλέ, ενοίδα οτιουδενοίδα!

Και τωρα παω να κανω σοβαρήν μπλογκοαυτοσυνκέντρωσιν ουντ μπλογκομεντιτέσιον.

gasireu είπε...

!.
να συμπληρώσω μόνο ότι κάποιες φορές έχουν ειπωθεί ατάκες αφυψηλέων, τις οποίες, έστω καλύτερα αν δεν σε αφορούν, διαβάζοντας τις πεθάνεις στα γέλια, από το στόμφο και το περίτεχνο χλευαστικό ύφος!

Ανώνυμος είπε...

Χέ! Ὧστε δὲν εἶσαι τόσο aloof ὅσο φαίνεσαι...

Rodia είπε...

Τις εικόνες εμείς τις σχηματίζουμε, στο δικό μας μυαλό, αγαπητέ Sraosha. Είναι το πρώτο μάθημα που έλαβα από τη μικρή (τότε 14χρονη) κορη μου, μετά από μια (την πρώτη μου!) αγχώδη εβδομάδα σε ένα φόρουμ, πριν καμιά 10ριά χρονάκια και το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, επειδή εμένα τουλάχιστον με βοήθησε αυτή η οπτική. «Μη σχηματίζεις εικόνες μαμά», μου είπε και αυτή η φρασούλα ξεκαθάρισε το τοπίο.
Λένε για ενοχλητικά σχόλια και σκέφτομαι ότι ένα σχολιο χαρακτηρίζει αυτόν που το γράφει και όχι αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Αν μπορούσαμε να το εμπεδώσουμε αυτό...

Το κείμενο είναι ένα κείμενο.
Το να φαντάζεται ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό το κείμενο, είναι μια αδυναμία του εγκεφάλου του αναγνώστη.
Αν απελευθερωθείς από την ανάγκη να δημιουργείς εικόνες των γραφόντων και μείνεις στα γραφόμενα, ίσως ανακουφίσεις την ψυχούλα σου -νομίζω, ε :)

Καλό μήνα!

Sraosha είπε...

@π2: Δε συμφωνώ. Η υπεροψία είναι φαινόμενο που συναντάω σε μπλογκ και στις 3μιση γλώσσες που μπορώ να διαβάσω -- δεν μπορεί να τα γράφουν πια ΟΛΑ Έλληνες. :-p

Επίσης, δε μιλάω για καυχησιές, αδολεσχίες και παινέματα, μιλάω για την περιφρόνηση και την υπεροψία ως a priori στάση απέναντι στον άλλο.

@Γούφασ ο VI: Άκσιος! Άκσιοοοοοος! Άκσιοοοοοος.

@gasireu: Εντάξει, γελάς. Εγώ βράζω. Δε θέλω να αναφέρω συγκεκριμένα περιστατικά και περιπτώσεις, αλλά βράζω κι όταν δεν απευθύνονται οι αφυψηλέοι σ' εμένα (άλλωστε σπανίως το κάνουν) και την πέφτουν αναίτια σε κάποιον.

@lenonce: Ούτε εσύ τόσον μπλαζέ.

@Rodia: Χρήσιμη η συμβουλή αλλά δεν ξέρω αν έχει σχέση. Δεν πρόκειται για μένα που κάθομαι να φανταστώ αν ο άλλος είναι έτσι κι αλλιώς.

Το θέμα είναι π.χ. κείμενα που έχει παραγάγει (πιθανότατα) άνθρωπος, τα οποία εγγράφουν παντού λ.χ. τον υπαινιγμό ότι είσαι πεπόνας και βλάκας, ακόμα κι αν εσύ ως αναγνώστης είσαι καλόπιστος. Τα έχω ξαναπιάσει στο άλλο μπλογκ, αλλά βαριέμαι να τα ψάχνω τώρα.

Να το πω κι αλλιώς; Ποτέ δεν έχω απευθυνθεί σε μπλογκά ή σχολιαστή ή δεν ξέρω τι που περιφρονώ. Ε, κάποιοι απευθύνονται αποκλειστικά σε όσους περιφρονούν (αφού βεβαίως περιφρονούν σχεδόν τους πάντες). Αυτό.

gasireu είπε...

Τα έχουμε πει, συμφωνώ είναι λυπηρό και σουρεαλιστικό ταυτόχρονα, δεν εννοώ γελάω α τι ωραία και είναι άδικες στο σύνολο τους οι σνομπ μπηκτές.
Συχνά έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις,
αλλά με ψυχραιμία κοιτώντας τα, δεν είναι και πολύ σοβαρά πράγματα, οικουμενικά ή φιλοσοφικά μιλώντας πάντα. Κοινωνιολογικά ίσως να έχουν κάτι να πουν, αλλά και στη ζωή δεν ακούμε κατάφατσα ή πισώπλατα, πνιγηρές υπερβολές...

Rodia είπε...

Να σου πω... Νομίζω ότι δεν είναι ζήτημα περιφρόνησης, αλλά κακοήθειας ή/και βλακείας και υπάρχουν παντού παρόμοιοι τύποι που "εκφράζονται" έτσι κατά συρροή ή/και με... στιγμιαίες "εκλάμψεις"!
Ακόμα δεν έχω βαρεθεί να διαγράφω κακεντρεχή "σχόλια" από τους τοπους που διατηρώ. Είναι ο τρόπος μου να τα αγνοώ και κάποια στιγμή βαριούνται οι "συντάκτες" τους να ξαναστείλουν. Ούτε απάντηση, ούτε καμιά σκασίλα: απλή διαγραφή στα μουγγά.
Επίσης, αρνούμαι (στον εαυτό μου) να επιτρέψω να μου χαλάσουν τη γαλήνη μου. Ισως χρειάζεται να βρεις κι εσύ κάποιο τρόπο ελέγχου του (συναισθήματος και του) νου για παρόμοιες περιπτώσεις. Η περιφρόνηση -νομίζω πάλι- δεν δίνει λύση αλλά διογκώνει το πρόβλημα επειδή είναι ένα μυστήριο συναίσθημα και μπορεί να στραφεί και εναντίον του φορέα του. Δίκοπο μαχαίρι, που λένε. Κάποια στιγμή στη ζωή μου, αποφάσισα να μη περιφρονώ κανενα και τίποτα: ολοι είμαστε άνθρωποι με τις αδυναμίες μας, τις οποίες άλλοι καταφέρνουν να ελέγχουν και άλλοι τις αφήνουν να αλωνίζουν...
-->> Είναι πράγματι φοβερό μερικοί να αφήνουν ακαθαρσίες εκεί όπου στήνουμε τα παλάτια μας, το έχω λουστεί πατόκορφα αυτό, με βία σε πραγματική διάσταση μάλιστα, για τούτο ίσως έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα, όχι για να μάθω τι είναι αυτό που εξοργίζει ένα τρολ (σιγά τώρα λέμε!) αλλά για να μπορώ να αναπτύξω την απαιτουμενη ψυχραιμια.
Καλή συνέχεια :)
..τα μαθήματα δωρεάν και πάω στη γωνίτσα μου, μην ενοχλώ άλλο!

Sraosha είπε...

Μα δεν ενοχλείτε!

Sraosha είπε...

@Rodia: Επί της ουσίας του σχολίου σας τώρα:

Σας θαυμάζω που αρνείστε να σας χαλάσουν τη γαλήνη σας. Σοβαρά. Κι εγώ αρνούμαι να παρασύρομαι (μέσα μου, γιατί έξω μου είμαι ένας aloof τύπος, που λέει κι ο Le Nonce, και κομματάκι τρομαχτικός ναούμ'), αλλά παρασύρομαι.

Για την περιφρόνηση σας είπα: αν αισθάνομαι ότι περιφρονώ κάποιον (όσο αμαρτωλό και ξινό πράμα κι αν είναι η περιφρόνηση, απλώς αναδύεται καμμιά φορά, σαν τα λάδια στο λιμάνι -- ανθρώπινο είναι), δεν του απευθύνομαι. Μακριά κι αγαπημένα. Τι νόημα έχει να παριστάνεις τον Τιμητή, τον Δάσκαλο ή τον Αρχάγγελα σε όσους περιφρονείς; Εγώ δεν ξέρω.

ολοι είμαστε άνθρωποι με τις αδυναμίες μας, τις οποίες άλλοι καταφέρνουν να ελέγχουν και άλλοι τις αφήνουν να αλωνίζουν...

Ναι, όμως έχουμε ευθύνη των πράξεών μας. Ακόμα κι αν έχουμε κάποιου είδους ψυχική ασθένεια (ωραίες είναι, εγώ τις έχω να κάνουν παρέα μαζί με το χρυσόψαρο, την ιγκουάνα και τη μάινα), συνήθως δεν αναιρούν την ευθύνη και την ελεύθερη βούλησή μας: αλίμονο αν αντιμετωπίζουμε σαν άρρωστο όποιον είναι λιγάκι κωλόπαιδο, λιγάκι καθήκι, λιγάκι καρδινάλιος -- ή ό,τι άλλο.

Κατά τ' άλλα, ψυχραιμία δεν έχω. Είμαι παρορμητικός. Ενίοτε είμαι παρορμητικά ψυχρός ή παγερός. Αλλά πάντα παρορμητικώς.

Λοιπόν, ας αφήσουμε τώρα τις περιαυτολογίες κι ας πούμε για μένα.

Εγώ, που λέτε...

Christophorus είπε...

Sraosha, σε καταλαβαίνω.

Αν και, λόγω μικρής επισκεψιμότητας του δικού μου ιστολογίου έχω ως επί το πλείστον γλυτώσει, έχω εισοράξει ...αφηψυλούτητα ως σχολιαστής σε άλλα ιστολόγια. Το έκοψα το σπορ, όταν κατάλαβα πως πάααρα πολλοί χρησιμοποιούν ως πρόσχημα το "διάλογο" μόνο και μόνο για να αλληλοπαινεύονται επειδή έχουν ίδιες απόψεις/εμμονές/προκαταλήψεις.

Φαίνεται ότι η έπαρση και παντοειδή άλλα κόμπλεξ φοριούνται πολύ. Το ιστολογείν και η συνακόλουθη ανωνυμία/απόσταση ευνοεί πολλούς τζάμπα μάγκες που δεν θα τολμούσαν να εκτονωθούν έτσι απροσχημάτιστα εις βάρος των άλλων.

Καλή Σαρακοστή, εύχομαι.

Γουφ είπε...

Aγαπητέ μου Σαραόσση,

Όταν αφήνω την εξώπορτα ανοιχτή και το φως αναμένο, όποιος και να περάσει και να έμπει μεσα τον κερνώ και δεν παραπονιέμαι.

Κοψε λοιπον τις προφάσεις του ''χολερικός''
και ''λαουφ-τχάνσα'' και περιπροχώρει.

Angel ^j^ είπε...

Το θέμα μπορεί να το δει και να το αξιολογήσει κανείς από πολλές οπτικές ...
Από τη θέση του blogger πχ που θεωρεί οτι μέσα απ το χώρο του αυτό είτε εκφράζεται εις επήκοον όλων (μονολογώντας), είτε επικοινωνεί με τους επισκέπτες χωρίς να αποκλείεται πάντως και ο συνδυασμός αμφοτέρων...
Ενίοτε αυτά συμπίπτουν είτε λειτουργούν ως συμπληρωματικά.
Από τη θέση των επισκεπτών πάλι υπάρχει η προσέγγιση άλλοτε να επικοινωνήσουν συμφωνώντας ή διαφωνώντας ανάλογα, με γνώμονα πάντα τη δική τους κατά περίπτωση διαμορφωμένη θέση κι άλλοτε είτε πάγια συμφωνώντας με υστερόβουλες και ιδιοτελείς προθέσεις και απώτερους σκοπούς ανταπόδοσης στα οικεία blogs, είτε πάγια διαφωνώντας (εως και ασχημονώντας) ικανοποιώντας αυτό που ανάφερε ο Sraosha νεολογιζόμενος ως : ‘αφυψηλούτητα’ τους ..
Σκέφτομαι οτι αυτές οι πάγια τηρούμενες συμπεριφορές τους, ακριβώς για το λόγο ότι τηρούνται πάγια ελέγχονται ως «ύποτες» για τη μη αντικειμενικότητα και για το ‘εγκάθετο’ των προθέσεών τους και άρα αξιολογούνται ως άνευ ενδιαφέροντος για να ασχοληθεί ο ιδιοκτήτης του blog περαιτέρω μαζί τους ...
Εξάλλου σκέπτομαι ακόμα, μιας και αναφέρθηκε πιό πάνω το περι Ελληνικής παιδαριώδους και πάντως ανώριμης εμπλοκής και παρέμβασης στο δημόσιο λόγο μήπως για πολλούς ακόμα δεν έχουν ξεκαθαριστεί με σαφήνεια οι διαφορές της συμμετοχής και της διατύπωσης του λόγου και των θέσεων σε ένα Ιστολόγιο από ένα μαθητικό λεύκωμα της εφηβείας ..

Καλή σας μέρα

Xilaren είπε...

(ομολογώ πως δε διάβασα προσεκτικά τα προηγούμενα σχόλια και συνεχίζω)

καταλαβαίνω πως η πρώτη αντίδραση μπροστά στην κούφια ειρωνεία είναι ο εκνευρισμός αλλά συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις σκέφτομαι πως η πρόθεση δεν είναι συνειδητά να σε μειώσουν, δεν τους αφοράς πραγματικά, αυτό που τους αφορά είναι ο εαυτός τους και η ανασφάλεια που τον θερίζει. Κατά συνέπεια, η δική μου αντίδραση είναι πάντα η θλίψη και μερικές φορές το απόλυτο ψυχοπλάκωμα. But then again this might be just defeatist.

Να τα εκατοστίσεις, σραόσα

Ανώνυμος είπε...

"Ο χολερικός είναι ο χαρακτήρ ο οποίος εμφανίζει ενεργητικότητα έντονον, βουλήσεως σταθερότητα, διαρκή τάσιν προς το πράττειν, συνάπτεται δε μετά διανοίας ισχυράς. Τοιούτου είδους χαρακτήρες υπήρξαν: ο Περικλής, ο Θεμιστοκλής, ο Μ.Αλέξανδρος, ο Καίσαρ κ.α. μεγαλεπήβολοι και μεγαλοπράγμονες", Αν.Τυπάλδου.

Ο χολερικός λογικό είναι να μην διακρίνεται απο την αρετή της Ανεκτικότητας.

Old Boy είπε...

Χολαρία - χολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά.
Δεν γυρνάς στο μπαζ λέω γω, τώρα που έκλεισες και την τετραετία;